11 februari 2023 | Trage Tocht Rhenen (13 km)

Vandaag scharrelen vijf hennetjes op en rond de Grebbeberg. Liepen we met vier eerder de NS-wandeltocht van Driebergen-Zeist naar Maarn, nu is het meest zuidoostelijke puntje van de Utrechtse Heuvelrug aan de beurt. Afkomstig uit verschillende windstreken verzamelen we deze zaterdag naast het station Rhenen. Hoewel we niet de enigen zijn die het als meeting point gebruiken, is het café om 11 uur in de ochtend nog betrekkelijk leeg en vooral koud. Enthousiast dat we elkaar terugzien, praten we met koffie en appeltaart eerst bij en vullen de ruimte met levendigheid en warmte. 

Eigenlijk begon het met de Hadrians Wall wandelweek in juni 2022. Waren we bij de start - allemaal vrouwen -  nog wat vreemd en onwennig met elkaar, na afloop wilde bijna de helft de ontstane wandelvriendschap voortzetten. Er ontstond een heus plan voor een nieuwe wandeltocht in het buitenland, maar zover is het nog niet. Vandaag kiezen we voor de 13 kilometervariant van de Trage Tocht Rhenen. Zonder gps volgen we de route volgens het boekje Wandelen over de Utrechtse Heuvelrug van uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig. Het gratis-bij-het-boekje-te-downloaden-gpx-bestand-tijdperk lijkt voorbij te zijn. Dan maar zonder. Dat het vinden van het beginpunt vanaf het café niet meevalt blijkt als twee van ons via de licht gebogen Rijnbrug de Nederrijn oversteken richting de zuidoever, de andere drie vertwijfeld op de noordoever achterlatend. De twee verdwijnen al kletsend aan de horizon en verruilen ongemerkt de provincie Utrecht voor de provincie Gelderland. Maar het plattegrondje bevestigt de achterblijvers toch echt dat we aan de Rhenense kant blijven en het water rechts van ons houden. Twee telefoontjes later loopt het duo de extra kilometer weer terug over de brug. Het geeft het trio de gelegenheid om de kaart en de beschrijving in het boekje nog eens goed te bestuderen. Als de groep compleet is, doen we een nieuwe poging en zo pakken we dan toch het goede spoor op. De overkant - ook mooi - bewaren we voor een andere keer. De lucht is grijs, in de verte zelfs nevelig, maar de zon heeft niet veel nodig om te laten merken dat ze er ook is. Het geeft een mooi en mistig lichtspel aan de horizon. 

Al hijgend en puffend beklimmen we verderop de 260 corten-stalen treden van de Grebbeberg hebben beklommen. Een jongmens - met genderaanduiding moet je tegenwoordig voorzichtig zijn - maakt er zijn/haar/diens sport van om die trap meerdere keren op en af te rennen. Het is een goede training. Ook voor ons. Maar een keer is genoeg. Eenmaal boven rusten we uit op een bank met uitzicht op de rivier en de einder. In onze rug een ruïne van een boswachterswoning of kasteelfolly, ervoor een ielig replica-achtig model van de historische Koningstafel die hier ooit moet hebben gestaan. Ik stel me het origineel voor als een koninklijke picknicktafel waar het na de jacht goed uitrusten was, onder het genot van een glaasje, een stukje wild en een fenomenaal uitzicht. Hoewel centennia later ongetwijfeld dichter bebouwd is het uitzicht gebleven. 

Als we na een boterham weer opstappen en voorbij het uitzichtpunt opnieuw onze richting moeten bepalen, beginnen we te begrijpen waar de naam Trage Tocht vandaan komt. We zijn al even op weg en hebben pas 3 kilometer afgelegd. Maar we hebben de tijd en de omgeving is met vergezichten, hoogten en dalen on-Nederlands mooi. Liepen we eerst laag aan de zuidelijke voet van de Grebbeberg, na de trap lopen we op zo'n 50 meter boven NAP over deze inmiddels bosrijke stuwwal. Na 5 kilometer bereiken we de noordelijke rand van de Grebbeberg bij het monument van de eerste oorlogsbegraafplaats van Nederland: het Militair Ereveld Grebbeberg. Al aan het begin van WO II is de Grebbeberg zwaar bevochten vanwege zijn strategische ligging en maakte, aan beide zijden, veel slachtoffers. Hoewel bescheiden in omvang maakt de begraafplaats indruk door de rijen met witte, gelijkvormige grafstenen want wat je rang ook was, hier zijn allen gelijk. 

Voorbij de begraafplaats zoeken we nog zo'n beetje onze weg tot we bij een grote beukenboom - de wortels als twee handen berustend over elkaar geslagen - het bos verlaten en langs de akkers afdalen. Zo maken we wat links-rechtsbewegingen en voorbij De Koppelbomen beginnen we aan een bescheiden klim van de Laarsenberg. Hier treffen we het hek van het bekende dierenpark van Rhenen en raken weer in de war tussen wat we zien en wat het boekje ons vertelt. Hebben we eerst moeite om de gespleten eik te vinden - inmiddels omgezaagd - ook de houten paaltjes waar we tussendoor moeten lopen zien we niet. Een hondenuitlater helpt ons op weg. We volgen aanvankelijk zijn aanwijzing maar krijgen de indruk dat hij ons de kortste route gaf en niet 'volgens het boekje'. We vermoeden dat we afdwalen van de route tot we een herstelde loopgraaf aantreffen. Niet de loopgraaf maar het bijgeplaatste informatiebordje helpt ons weer op de goede weg. 

Daarna gaat het voorspoedig tot we het water van de Nederrijn weer in zicht krijgen, nu links van ons, met natuurgebied de Blauwe Kamer op de achtergrond. Net als de heenweg lopen we hier laag, tot we ditmaal vanuit de tegenovergestelde richting de trap bij de Koningstafel weer bereiken. De route dwingt ons dezelfde 260 treden te beklimmen. We gaan ervoor. Eenmaal boven gaan we nu links in plaats van rechts en volgen zo de rand naast de steile helling van de Grebbeberg langs Vogelenzang waar tientallen jaren van zandwinning hebben gezorgd voor een natuurplas. Voorbij dat water zien we voor een laatste keer de rivier met de Rijnbrug en de kerktoren van Rhenen. Aan het eind van het pad vinden we onze beloning voor de gelopen kilometers en de dubbele beklimming van de Grebbeberg. We laten het ons goed smaken in het tegenovergelegen pannenkoekenrestaurant.