Sinds kort ben ik lid van een pelgrimsgenootschap en daarmee kennelijk een pelgrim. Het voelt onwennig, alsof ik tot een geheimzinnig genootschap ben toegetreden. Misschien levert het me bepaalde voordelen want vooralsnog draag ik niets bij, alleen maar af.
Het zijn van pelgrim intrigeert me al een tijdje. Maar wanneer ben je een pelgrim? Als je gezamenlijk loopt of juist alleen? Als je de Santiago-route all the way hebt gelopen, als je een rondje loopt om een Nederlandse Jacobuskerk of ook wanneer je jezelf tot pelgrim benoemt maar geen meter hebt gelopen? Daarbij, wat maakt een tocht tot een pelgrimstocht? Is het de naam alleen of moet er meer zijn? Moet er stilte heersen? Moet het een bedevaart met religieuze elementen zijn? Als de definitie van het pelgrimschap betekent het onderweg zijn en daarbij lichaam en geest op de proef stellen, kom ik al een beetje in de buurt. Als geregistreerde pelgrim heb ik echter geen stap verzet. Daar wil ik verandering brengen. Want zoals ik al zei: het zijn van pelgrim intrigeert me en ik wil mijn persoonlijke pelgrimsgevoel onderzoeken. Waar brengt het me, wat brengt het me en bij wie of met wie?
Via deze pagina lees over mijn eerste pelgrimsstappen, ongetwijfeld met vallen en opstaan. Volg je Eef Onderweg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten