De Egmond Wandelmarathon betekent zo'n beetje de rituele start van meest bekende en jaarlijks terugkerende wandelevenementen. In een weekend kun je door duinen en over strand een marathon (ruim 42 km) bij elkaar wandelen via een noord- en zuidroute. Ook voor de liefhebbers van een kwart marathon per dag is Egmond een leuk begin van een nieuw wandelseizoen. Glipte dit evenement in 2020 met 11.000 deelnemers nog net door de mazen van de coronamaatregelen, in 2021 en 2022 ging de tocht echt niet door. Maar gelukkig gaat de 18e editie met ruim 9.000 wandelaars weer van start. Het is mijn derde of vierde deelname sinds 2016 en elke keer liep ik de halve noordroute. Tussen kerst en oudjaar 2022 schreef ik me in voor de hele noordroute op zondag. Het moet er maar eens van komen en misschien volgend jaar zelfs een heel weekend, droom ik vooruit. Helaas bederft een griep mijn aanmelding en breng ik de 21 kilometer bij de start weer terug naar 10,5 kilometer. Met een kennelijk vooruitziende blik over mijn beperkte conditie reis ik met het openbaar vervoer en de geboekte pendelbus vanaf het station Heiloo naar sporthal De Watertoren in Egmond aan zee. Na de eerste stempel op de kaart kan ik vertrekken.
In tegenstelling tot de vrij zonnige zaterdag is op zondag de lucht vooral grijs. Hoewel het droog is en er nauwelijks wind staat, voelt de noordoostenwind dun aan en dat maakt het tot een wat kille, gure dag. De temperatuur is niet hoger dan zo'n vier graden Celsius.
De route is uitgepijld maar ook zonder die aanwijzingen kan ik deze blindelings volgen door een lang lint aan wandelaars. De eerste kilometers gaan over het strand in noordelijke richting. De voornamelijk in donkere kleding gestoken optocht lijkt op een zwarte processie richting de kerk. Ons zielenheil en verzadiging voor de inwendige mens wordt na zo'n 4 kilometer geboden bij de eerste stempelpost op het strand. Hier splitst de noordroute zich. Behalve mobiele toiletten vinden we er de begerenswaardige stempel, een gratis bekertje koffie of thee met een speculaasje en een in kilt gestoken doedelzakspeler. Hij steekt vreemd af tegen de achtergrond van strand en zee maar ik bewonder hem om zijn doorzettingsvermogen onder deze vooral voor hem koele omstandigheden.
De beker thee sla ik achterover en klim door het mulle zand de strandovergang over. Van te lang stilstaan koel je maar af. De tocht gaat door het noordelijk deel van het Noordhollands Duinreservaat waar de duinen nog hoog zijn. De route is bekend en voelt meer als een feest der herkenning. Wat dit jaar van een ander jaar onderscheidt zijn de witte hagelresten tussen het gras en de bevroren duinpoeltjes. Ik loop stevig door. De volgende stempelpost ligt op 7 kilometer aan de rand van het duingebied bij buurtschap Het Woud. Deze post, de 21 kilometerlopers hebben zich weer bij de 10,5 kilometerlopers gevoegd, biedt elk jaar een soort boerenhoempapaband en een oud-hollandse kraam met snert en warme worst. Het vindt gretig aftrek. Bij de stempelpost ligt gelukkig iets gezonders: wortelen, snack-komkommers en -tomaatjes. Nu ben ik al aardig op weg naar de finish. Daarna volgt nog wat klimmen en dalen en slingert de lint langs de voor de winter gesloten vakantiehuisjes die als snoepgoed over het duingebied zijn uitgestrooid. In de verte zie ik de sporthal liggen. Nog een laatste kilometer en ik ben gefinisht. De kop van wandelevenementenseizoen 2023 is eraf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten