Natuurpad | 20 december 2020 | Grolloo-Hooghalen (7)

Tegen 10 uur parkeer ik de auto op een P&R van Noord-Sleen. Aan mijn start in Grolloo en aankomst in Hooghalen is uitgebreid logistiek denkwerk voorafgegaan. Drenthe kent niet bepaald een fijnmazig openbaar vervoernetwerk en de lock down heeft dit verder uitgedund. Daarbij wil ik zo weinig mogelijk reisbewegingen maken (lees: overstappen) en de drukte van grote busstations vermijden. 

Maar eerst ga ik vanaf Noord-Sleen met bus 21 naar mijn eindpunt van gisteren. Zo stil als het op de weg was, zo gevuld is de bus met bergschoen- en rugzakdragers op deze vroege zondagmorgen. Ligt Drenthe op de boeren na nog op één oor, de wandelende toerist zet op dit tijdstip het openbare leven in gang nu ook de kerken dicht zijn. Bij steen nummer 81 stap ik uit. De rest reist door naar Grolloo of Rolde want dat zijn DE verkeersknooppunten voor de wandelaar. 

Weg van de doorgaande weg volg ik het pad langs het piepjonge landgoed De Dodshoorn, aangelegd aan het begin van deze eeuw als natuurlijke verbinding tussen verschillende boswachterijen. Voor buitenstaanders alleen toegankelijk om te trouwen, te vergaderen of aan je team te bouwen. Ik zie er vrijwel niets van en loop richting het Grolloërveld en het Grolloërveen. Was het gisteren een dag met een gouden randje, vandaag belooft het droog te blijven met af en toe een zilveren zonnetje.

 

Ik ben in boswachterij Grolloo. Thuis zag ik op Maps dit wandelgebied als een grote broddellap van vlekjes en vakjes in verschillende tinten groen, nu zie ik met eigen ogen dat vakken met geordende naaldbomen - aangeplant met een bijna wiskundige nauwkeurigheid - en chaotische loofbomen elkaar afwisselen. Dat verklaart de lappendeken gezien vanuit het heelal: alleen naaldbomen blijven groen.

Even verderop steek ik het water van het Grolloërveen over via een vlonderbrug. De tjasker, een kleine windmolen die water kan oppompen, is voor reparatie weggehaald. Het is een opvallend ding, eens gezien herken je de molen altijd. Zo zag ik het voor het eerst in de Weerribben (zie extra foto). Helaas zijn er nog maar een paar. Ik hoop dat deze binnenkort weer in het veld staat.
 

Voorbij het vlonderpad ga ik links. Een groot verkeersbord laat me weten dat ik NU mijn mobiele telefoon moet uitzetten. Voorbij het bord begeef ik me in het gebied van de radiotelescoop Westerbork en de hemelstaarders hebben daar last van. Dat werpt een enorm dilemma op. Met een voorbereidingstijd van 5 maanden zou je verwachten dat ik mijn paklijst compleet had. Niet alleen vergat ik vrij essentiele huishoudelijke benodigdheden voor in het huisje, ik vergat zelfs mijn camera. Voor het maken van plaatjes moet ik het juist van die telefoon hebben. In vliegtuigstand hoop ik dat het genoeg is voor de heelalkijkers. Het bord zegt niets over een gps dus dat laat ik lekker. Zonder gps ben ik helemaal stuurloos. 

Voorbij de enorme schotelantennes kom ik bij de uitkijktoren Holkers-Halmenbroek. Ik beklim de toren en vanaf een winderig platform heb ik een prachtig weids zicht rondom, terugkijkend zie ik de schotels boven de bomen uitsteken en aan de andere kant kijk ik uit over het Amersdiep. Een moeder met drie jonge kinderen probeert in deze straffe wind een picknick te houden en deelt boterhammen met kaas uit. Ik kijk over railing naar beneden. Aan de voet van de toren, waar nauwelijks wind is, staat een robuuste picknicktafel. 

Niet alleen de bospercelen hebben hun systematiek. Wat me opvalt is de vakverdeling van Drenthe gemarkeerd met stenen. Op elke hoek van een pad of een weg ligt een steen met een nummer. Dat gebruik gaat al heel lang terug, blijkt verderop. De steen van de mythische herder Dove Wander is alleen ongenummerd. Hij heeft de eer dat zijn naam - enigzins vervaagd - vermeld staat. Deze kei markeerde de grenzen tussen de marken Westerbork, Zwiggelte, Amen en Grolloo in een tijd dat het hier nog één groot heidegebied was.

Als ik verder loop, zie ik tussen de hoge stammen van de beuken de groene velden van het voormalige kamp Westerbork. Het voelt niet goed om dit nu ‘even aan te doen’ en bewaar het voor een andere keer. Mijn route gaat iets noordelijker, naar het Hingsteveen. Gisteren was het Meindersveen, vandaag is dit mijn toegift. Het is goed opletten waar ik mijn voeten neerzet en soms is het gewoon doorbaggeren. Maar het gebied maakt het de moeite waard. Zeker nu de zon zich ook laat zien.

Voorbij Hingsteveen loop ik verder door boswachterij Hooghalen tot aan de parkeerplaats van herinneringscentrum van Westerbork. Ik steek de weg over en loop over een bospad langs de zuidkant van het Groote Zand in de richting van Hooghalen. Het is alleen geen gewoon bospad. Zag ik eerder van een afstand steeds de achterkant van donkerbruine palen, hier ik zie ik wat het zijn. Het bospad is het voormalige tracé van en naar Westerbork. Langs het pad staat om de 50 meter een spoorbiels op zijn kant. Elke biels heeft een metalen bordje. Sommige bielzen hebben er zelfs meer dan een. Het bordje benoemt de datum en het aantal mensen wat per spoor is weggevoerd en naar welk vernietigingskamp. Soms meerdere transporten op dezelfde dag. Bovenop elke biels liggen kleine steentjes, in de joodse traditie het gebaar om hun doden te herdenken. De bielzen, de bordjes, de steentjes bovenop, het ontroert me. Hoe verder ik van Westerbork afloop, des te dichterbij komt de datum waarop de oorlog werd beëindigd. Maar dat is kennis achteraf. Toen leek er geen einde aan te komen, maken de bielzen pijnlijk duidelijk. Het lopen gaat zwaarder. Van het stilmakende bospad loop ik abrupt een 'woonwijk' van vakantiehuizen binnen, het domein van een bekende keten van bungalowparken. Ook hier loopt het voormalig tracé. Met versnelde pas loop ik verder.  

Voorbij de spoorwegovergang kom ik in Hooghalen. De gesloten horeca geeft ineens een bedrukte sfeer. Iets zuidelijker zoek ik de bushalte. Etappe 7 zit er na 15 kilometer op, ik ben er ruim een uur eerder dan verwacht. Mijn logistieke plan vervalt. Dan toch maar met een omtrekkende beweging over Assen reizen. Opnieuw zie ik Rolde, Grolloo en Schoonloo aan me voorbijtrekken maar een uur later ben ik blij Noord-Sleen weer te zien.

Verder lezen? Klik dan hier.