22 augustus 2020 | Gouden ommetje

Misschien herken je het. Dagen, zelfs weken kom je niet aan het lange lopen toe. Des te leuker dat een ommetje altijd kan. Sinds half maart het lange lopen stil lag door ingestelde beperkingen, ben ik het ommetje gaan waarderen. Nu betekent het voor mij een serieus wandelonderdeel. Het vraagt geen voorbereiding in route en weerberichten, geen opstellen van een paklijst, geen uitgekiend inpakken van een rugzak en zelfs geen speuren naar een overnachting om de hoek van mijn tocht. Voor een ommetje heb ik tijd als ik daar geen tijd voor heb. Het is die ene bui afwachten maar dan de schoenen aantrekken en gaan! 

Schreef ik een tijdje terug in Zondags ommetje over het onder water zetten van bollenland, daarna zag ik dat deze zanderige grond veranderde van een kunstmatige plas met ondiep water tot een pop-up locatie voor verschillende vogelsoorten. In dit jonge El Dorado staan reigers langs de randen geduldig te hengelen in nieuw viswater, badderen eenden, kiften meerkoeten als vanouds, dobberen kleine en grote meeuwen in een zoetwaterzee en vliegen nijlganzen af en aan om een nachtje te rusten op hun langeafstandsreizen. Ik was verrast over zo’n spontane bedrijvigheid. 

Nu is het er rustig op een enkele meeuw en eend na. De inundatie is na een keer niet genoeg, regelmatig wordt bijgevuld vanuit een naastgelegen sloot. Vandaag staat het water laag maar de pomp stil. Een ziltige zuidwestenwind slaat over de bomen van het bos op het water. Het zorgt voor rimpelingen op het glinsterende wateroppervlak en lichte stromingen eronder. Met een schreeuwende meeuw op de achtergrond, een laagstaande zon en mijn ogen op knijpstand, waan ik me voor een moment aan zee. 

Ook verderop, gelegen naast het lokale lint, staan stukken grond onder water. Lag het eerste land nog naast een elektrisch gemaal, hier pompen tractoren via een buisconstructie slootwater op het land. De motoren staan ook hier stil. Het is voor een zaterdagavond sowieso stil op straat. Heb ik iets gemist zoals een belangrijke wedstrijd op televisie. Of een weercode oranje. Maar de zakkende zon schijnt volop en de stevige wind blaast de lucht vrijwel blauw. Langzamerhand zet de zon mijn omgeving in een goudgeel licht. Het gouden uur begint. Ik was er niet op uit en krijg het zomaar aangereikt. Ik geniet. 

Een groot zwanengezin zwemt moeizaam tegen de wind en de stroming in. Na wat gedraal op de splitsing van sloten kiezen ze uiteindelijk de richting van de zonsondergang. Langs de westelijke bosrand grazen paarden in mistig gouden licht. Het hakbos aan weerskanten van de weilanden, het slootje ertussen, de molen op de achtergrond maken het plaatje schilderachtig compleet. Mijn telefoon is niet behept met de gave dit vast te leggen, mijn ogen en geheugen des te meer. Het strijklicht reikt nu tot ver in het bos. Bomen die overdag onder een dicht bladerdek in schaduw staan, warmen hun voeten op voor de nacht. Ook hier rust en stilte. Zomaar een zaterdagavond, een uurtje van huis, een rugzak gevuld met indrukken. Wat een geluk een ommetje te maken.