26 juli 2020 | Zondags ommetje

Voor vandaag geen wandeletappe in het hoge noorden, het blijft bij een uurtje lopen dicht bij huis. Geen hoge wandelschoenen, gevulde rugzak en wandelstokken, gewoon op gympen, alleen sleutels en mobiele telefoon mee. Ook lekker. Deze keer geen uitgebreid reisverslag maar een korte impressie van een ommetje in de buurt.

Na de stevige regenbuien van afgelopen nacht is het weer opgeklaard, de zon schijnt, er is veel blauw tussen de wolken en de temperatuur is aangenaam. Gewoon heerlijk weer om te lopen. Het is half 10. Het zondagse verkeer van wielrenners, hardlopers en wandelaars komt nog maar net op gang. Vanuit het dorp loop ik langs de randweg in zuidelijke richting. Aan weerskanten van het fietspad bloeit het wit en geel nog volop: melkdistels, wilde peen waarvan de witte schermbloemen eenmaal uitgebloeid opkrullen tot decoratieve bollen, de gele bolletjes van het boerenwormkruid en de gele rolklaver die als een bodembedekker de kale plekken opvult. En om nog meer afwisseling te geven, bloeien de rozerode en paarse tinten van rolklaver en vogelwikke daar doorheen. Ik vind wilde bermbloeiers - onkruid zo je wilt - een plezier om naar te kijken. En in tegenstelling tot kort gemaaid gras zijn ze van groter belang voor de biodiversiteit in flora en fauna. 

Aan de overkant van de sloot zijn de bollen alweer van de veld gerooid. Er groeit op het voorste veld een fris groen blad maar wat het gaat worden, lijkt nog wat ongewis. Het veld ernaast is onder water gezet, omringd door een opgeworpen aarden wal en plastic kanten die het waterdicht houden. Dit inunderen is een natuurlijk bestrijdingsmiddel tegen ziektes, plagen en onkruid. Waar in het verleden de bollenteelt veel chemische bestrijdingsmiddelen gebruikte, is dit een veel milieuvriendelijker oplossing. Ongeveer drie maanden zal dit kunstmatige binnenmeer blijven liggen om haar werk te doen. Daarna, voor de winter, gaat een nieuwe voorraad bollen de grond in om in de lente van 2021 pas kleur te bekennen. Voor nu is het ondergelopen veld in ieder geval een feest voor de mantelmeeuwen. Als ik mijn ogen sluit denk ik bij hun geschreeuw aan zee te zijn.

Ik loop langs over de wielerbaan waar het wielerseizoen niet meer van start is gegaan. Op het 'kopje' heb ik zicht op verschillende bollenvelden, afgebakend door de karakteristieke afwateringen. Langs de bosrand gaat mijn weg weer richting dorp. Ik loop hier zichtbaar hoger dan over het fietspad op de heenweg. Het is een ommetje van een uur op bekende grond maar vervelen doet het nooit.