We nemen afscheid van ons achtste wandelmaatje. Haar blessure is zo ernstig dat ze niet meer mee kan lopen. Vandaag vliegt ze vanaf Santiago terug naar Nederland. We nemen afscheid van haar na ons gezamenlijke ontbijt in een bakkerijtje, een dikke knuffel en een laatste groet voor we gaan. Onze begeleidster gaat met haar mee tot de luchthaven, het dilemma is van haar gezicht te lezen want ze wil haar groep ook niet in de steek laten.
We lopen weer met zijn zessen. Vandaag geen etappe langs de kust maar een naar ik heb horen zeggen tocht met supersteile klimmetjes en pittige afdalingen. Gelukkig is het droog.
We verlaten Redondela en verruilen anonieme dorpjes voor indrukwekkende natuur. We maken kleine pasjes om de nijdige steile bospaden over immense keien te bedwingen, passeren bij hostel Casa D'Mina een met camino-relikwieën volgehangen raamwerk en staan dan met zo'n 150 meter op de eerste van twee toppen van vandaag. Hoewel niet helemaal boven geeft het een prachtig vergezicht op de baai ten noorden van Redondela. De eerste vijf kilometer zit erop.
Daarna volgt een afdaling over twee kilometer die net zo inspannend is - of misschien wel meer - als de klim. Aan het eind van het pad bij de weg zien we aan de overkant het terrasje van een hostel met restaurant. De keuze voor een pauze is snel gemaakt. Als we hier op het terras zitten, kunnen we de andere vier makkelijk spotten om ook te stoppen. Maar als we ons dan met onze koffie - én stempel - op het terras hebben geinstalleerd, begint het te spetteren. Van spetteren begint het te regenen, dus de regenkleding aan. Nog voor we de middelste en laatste twee lopers hebben gezien stappen we maar weer op. Beter lopen in de regen dan zitten.
Na anderhalve kilometer gaan we de rivier Verdugo over via de middeleeuwse brug Ponte San Paio. Aan de overkant begint de tweede helft van de etappe. We lopen langs de landkant van een landtong naar Pontevedra. Het is half twaalf, nog zo'n twaalf kilometer te gaan. Ook nu volgen eerst weer wat dorpjes die van de een lijken over te gaan in de ander. Na tien kilometer totaal hebben we de laagste punten van de etappe gehad en beginnen aan de tweede klim, deels over de Calçada Romana, de Romeinse weg. Imposant grote keien vormen deze Romeinse snelweg. Ik vraag me af hoe ze de keien naar boven brachten en in verband legden. Maar de camino gaat verder en door het repeterende bewegen tijdens het stijgen van het pad raak ik stap voor stap in een soort meditatieve staat tot we op een kleurrijk tentenkamp stuiten: kraampjes en een overdekt terras met strobalen als bankjes. Het ziet er uitnodigend uit. We kijken er rond maar lopen liever door en houden het bij een stempel. Na opnieuw een hoogte van 150 meter te hebben bereikt zakken we de resterende zeven kilometer langzaam af naar Pontevedra.
Vanmorgen gaf onze begeleidster een tip over een detour: als je bij de kapel bent met de twee paaltjes kun je links of rechts. Ga links want dat is een mooiere route. Nu staan we aan het eind van een secundair weggetje plots oog in oog met twee metalen verkeerspaaltjes. Naast het weggetje een middeleeuws kapelletje. Het kan niet anders of dit is het. Eerst lopen we het kapelletje binnen waar rechts achterin op de houten bankjes twee peregrina's - moeder en dochter? - zitten. De oudste van de twee is aan het zingen. Met gepaste stilte lopen we verder naar binnen en luisteren naar haar zuivere stem die ruimte vult terwijl we onze begeerde stempel in het paspoort zetten.
Na de paaltjes willen we linksaf, we zien een gele markering van de camino - overigens ook rechtdoor - maar iets in een nieuwere aanwijzing zegt ons dat het niet kan. De route lijkt te zijn gebarricadeerd. Een groepje Spanjaarden voor ons lezen de aanwijzing ook, drentelen net als wij, en gaan links. Als we ze naroepen krijgen we bevestigd dat we verder kunnen. Wat volgt is een prima slalommend pad door een bos dat af en toe begeleid of gekruist wordt door een net zo slalommend beekje. Op slechts twee plekken zien we dat er werk in uitvoering is bij het beekje, dat wil zeggen op doordeweekse dagen maar niet vandaag. De halfvergane houten bruggetjes moeten worden vervangen door betonnen versies. Maar vandaag is het stil in het bos.
Op 18 kilometer, we kunnen Pontevedra bijna zien, pauzeren we in een ratjetoe-restaurant waarbij het tentenkamp van zojuist schoon en geordend oogt. Het maakt ons niet uit, als we maar kunnen zitten en iets drinken. Het is niet dat de rugzak volledig leeg is maar op een terrasje, hier een soort bar annex biertuin, herstel ik sneller. Misschien is het iets tussen mijn oren maar even op een gewone plastic terrasstoel te zitten, met een drankje in de hand, mijn voeten op een andere terrasstoel - dat maakt hier ook niet uit - en te ontspannen. Misschien zitten we een half uur, misschien korter, misschien langer. Het is heerlijk maar het is uitstel. En dus gaan de voeten weer in de schoenen, zadel ik de rugzak weer op mijn rug en gaat het stap voor stap - het begin is even lastig - tot het loopritme terugkeert.
Voorbij de rotonde bereiken we de zuidrand van Pontevedra, nog twee kilometer tot ons hostel. We passeren het treinstation, snijden af door een parkje en caminopijlen volledig negerend volgen we de kortste route naar het hostel. De buitenwijken van Pontevedra (Latijn voor oude brug) hebben hoge gebouwen en brede straten waarin palmbomen als gemeentelijk groen groeien. Het is duidelijk een grote stad. Pas in de buurt van het hostel herkennen we ook iets van de oude stad. Maar als we voor een bankgebouw staan moet hier ergens de ingang van het hostel zijn. In een poort - we laten ons even afleiden door een stellage van steigerbuizen ervoor - krijgen we via intercom en met codes toegang. Geen lift maar een trap, breed en stevig, leidt ons naar het hostel op drie of vier hoog achter. Het hostel blijkt modern, schoon en gastvrij en met een grote roestvrijstalen keuken geheel zelfvoorzienend. De slaapzalen zijn ruim, de stapelbedden zijn van het type scheepskooi zoals in Porto, de toilet- en doucheruimte licht en ruim en een dakterras op het zuidwesten waar de wasjes uit de wasmachine in de avondzon kunnen drogen aan de lijn. Kortom, een hele verademing na de ervaring van gisteren.
Als ook de anderen binnen zijn en onze begeleidster terug met haar verhalen van het vliegveld, lopen we opgefrist langs de Iglesia de la Peregrina naar het historische centrum van Pontevedra om te eten. Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten