Als we opstaan, horen we het gekletter tegen de rolluiken. De regen komt met bakken uit de lucht. Een van de gasten waarschuwt ons voor de hevige regenval tijdens de etappe van vandaag. Bij het ontbijt in het hostel bespreekt onze begeleidster of het verantwoord is om te gaan lopen. Zij meent van wel. Voor de zekerheid heeft ze ruggespraak gehouden met Nederland. Er is groen licht gegeven. Dus we gaan.
Haar argument dat het zo'n mooie tocht is sla ik in de wind. Ik vraag haar naar de kenmerken van de route. We hebben het immers over een tocht van bijna 23 kilometer. Een deel ervan is dalend door de natuur. Dat kan van alles zijn, bospaden maar ook keien en (gladde) rotsblokken. Bovendien kunnen kleine stroompjes eenmaal bij elkaar veranderen in snelstromende beken. Ik vind dat de organisatie een groot risico neemt maar we gaan.
Het eerste stuk is met de taxi, naar boven, naar het klooster in Armenteira waar de anderen gisteren zijn geëindigd. Onderweg stelt het weer me niet gerust, de ruitenwissers kunnen het maar net aan. Soms wordt het iets lichter maar al stijgende zoekt de taxi de in de heuvels hangende regenbuien op en eenmaal boven is het hopeloos. Het regenwater stroomt als kleine riviertjes door de schuine straten. Onze begeleidster begint nu ook te twijfelen.
Het klooster, het Mosteiro de Santa María da Armenteira, is nabij, hier kunnen we voorlopig schuilen. Ik weet nog een stempel te halen in het zojuist geopende kloosterwinkeltje. In de kerk wachten we op de komst van het licht maar onze redding zit in het restaurant buiten het klooster.
Bijna een uur na de officiele openingstijd besluit de uitbater om de tent open te gooien. Het gaat niet van harte. Als wij ons met koffie of thee installeren - niet met natte jassen op de beklede stoelen gaan zitten! - zien we door de beslagen ramen dat er een buslading toeristen met parapluutjes aan komt lopen. Ze brengen een bliksembezoek aan het klooster maar zoeken net als wij vooral de koffie en het toilet.
Uiteindelijk besluit onze begeleidster na een consultatieronde in de groep om de tocht af te blazen. Ondanks de juiste beslissing is het zuur om te zien dat andere, individuele pelgrims - op eigen risico - wel doorlopen.
Na een taxirit langs de andere kant van de heuvelrug naar beneden zitten we op ons eindpunt van vandaag, in een restaurantje in Vilanova de Arousa. Het regent hier voorlopig net zo hard. We moeten ons zien te vermaken met weer een kop koffie ergens want het hostel gaat pas om drie uur open. Wel kunnen we er alvast onze dagrugzakken afgooien.
Gewend aan dagelijks wandelen brengt het onverwachte stilzitten onrust, onze voeten trappelen om in beweging te komen en ik begin spijt te krijgen van mijn spijbelmiddag gisteren.
Als het wat is opgeklaard, lopen we in tegengestelde richting het laatste stukje van de etappe om de onrust in onze benen kwijt te raken. Het wordt een ommetje van zes kilometer langs de baai. Terug in Vilanova drinken ergens nog eens wat, vinden de leuke, grappige, serieuze gesprekken nu eens zittend plaats, slenteren we opnieuw door het stadje, maken hier en daar een toeristisch of artistiek kiekje, doen alvast een boodschap voor morgen en 's avonds gaan we maar weer eens uit eten. Het is niet bepaald enerverend maar we komen de dag wel door. Morgen weer aan de wandel. Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten