Het hotel serveert een eenvoudig ontbijtbuffet. Dat heeft als voordeel dat we daarna direct op weg kunnen. Terug naar de haven, langs de kerk en de door huisvlijt vervaardigde haak- of breiwerk ingepakte gemeenteboompjes, in een poging de stad wat extra kleur te geven. Zonder zon heeft het nauwelijks effect. En zonder zon moeten we het doen.
Anders dan gisteren zijn er wolken te onderscheiden. De gelige kleur is er vanaf, hoewel de zon inmiddels weer wat vaag oranjerood aan de hemel staat, net als de maan gisteravond. Het oogt wat diffuus maar de dag is nog vroeg.
Wel verlaten A Guarda, langs de rotsachtige kust, zonder stranden, langs een andere Sint Jakob en andere camino-uitingsvormen. Verderop passeren we langs een heuse filmset. Behalve de filmcrew staan de hulpdiensten klaar. Bovendien vaart een bootje heen en weer. Kennelijk is er enig risico. Iemand van de crew vertelt dat het om opnamen voor een bioscoopfilm gaat. Meer informatie krijgen we niet. Een fotootje maken mag maar niet te dichtbij.
Na anderhalf uur pauzeren we kort, de stoeltjes zijn klaargezet. We lopen verder van de kust, dan weer over een pad, dan weer over zand, dan weer stenen of asfalt, langs naald- en eucalyptusbomen, huizen en weilanden die grenzen aan zee. We hoeven nooit te twijfelen of we wel op de goede weg zijn. Kort pauzeren we bij een meditatietuin, de Xardin de Meditativo do Caminañte, een onderhouden, groene inham langs het pad waar een pelgrim even wat stilte kan ervaren. Als wij er neerstrijken is het voor de stiltezoekende pelgrim snel gedaan. Maar die zijn er dan ook niet.
Daarna wisselt het pad weer met een gele strook asfalt, het fiets- en voetpad naast de doorgaande weg. Gevaarlijk is het niet maar echt veilig voelt het ook niet.
Op tweederde van de etappe, na ongeveer 13 kilometer, bereiken we een slaperig maar pittoresk Oia met trappetjes en smalle straatjes. We strijken neer op een overdekt terras met een weids uitzicht op een baai en op het klooster, het Mosteiro Santa María de Oia. We lunchen - ook in Spanje - met een heerlijk verse, gemengde salade. We treffen er bekende camino-collega's, met name een grote groep van tien uit Nederland. Voor het eerst zie ik ze bijeen.
Favoriete begeleider of afsluiter van de maaltijd is de kamillethee of Manzanilla. Hier net iets anders uitgesproken dan in Portugal zorgt het bij de Spaanstaligen net voor dat beetje verwarring bij het bestellen. Voor ons is het nog even wennen aan die andere taal.
Ook aan onze portemonnee merken we dat we een grens zijn overgegaan. De horecaprijzen liggen hoger dan in het buurland maar met Nederland vergeleken nog steeds laag.
De twee groepen op het terras brengt leven in de brouwerij en betekent hard werken voor de Spaanse bediening, zeker als de andere groep alles apart wil afrekenen. In onze groep spelen we voor die situaties 'bankje'. Degene die het slechtst in haar contante geld zit, pint het totaalbedrag. Vandaag ben ik dat. Daarna begint het leukste deel: het afrekenen in de groep. Het contante geld stroomt binnen, alsof we Monopoly spelen.
We stappen weer op, nog maar 6 of 7 kilometer te gaan. De zon is definitief terug en de temperatuur stijgt merkbaar. Hoewel eerst nog wat landelijk, verderop gaan de laatste kilometers vooral langs de weg. De stemming en het tempo in de kopgroep blijft erin en het hostel aan de kust komt in zicht.
De bagage staat al binnen als de eerste vier om half vier inchecken - een record - en we zijn meteen een stempel rijker in het pelgrimspaspoort. Aan ons is een ruime kamer met vier stapelbedden toebedeeld, helemaal voor onszelf. Het hostel is niet groot maar heeft meerdere slaapzalen. Nadeel is dat er slechts twee douches en een toilet zijn, een afdeling voor de dames en een voor de heren. Vanwege de drukte - of mijn getreuzel? - ga ik vandaag maar eens douchen na het eten. Het is er een stuk rustiger.
Het restaurant, type eetlokaal, zit direct naast het hostel. Met z'n drieën bestellen we een tortilla en de tweede gemengde salade van vandaag. Voor de vegetariër blijven de menukaarten hiertoe beperkt. Maar ook dat hoort bij de camino: we genieten ervan en hebben er zeker genoeg aan. Op het terras sluiten we bij een ondergaande zon de dag af met manzanillathee, hoe kan het ook anders. Het is een van de rituelen die de camino vorm en de pelgrim houvast geeft.
's Avonds breng ik zo veel mogelijk mijn bagage in orde en leg voor morgen m'n kleren klaar omdat je elkaar 's ochtends in de weg zit. Het uurtje tussen opstaan en ontbijten betekent gezien de hoeveelheid mensen die allemaal hetzelfde doel hebben behoorlijk doorwerken. Maar er ontstaat ritme, een patroon en de dagen vliegen om. Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten