juni-juli 2024 | Wandelweekend in Limburgs Gulpen (2)

Dag 3 - Route des Vins Wahlwiller (10 km)

De ochtend begint regenachtig maar na een binnenontbijt - de voorraad slinkt al wat - wordt het lichter buiten. Het is tijd om te gaan. 

Met de auto rijden we naar het startpunt in Wahlwiller voor een nieuwe wandeltocht met de veelzeggende naam Route des Vins. We parkeren achter de Cunibertuskerk en, ongehinderd door de aanwijzing van een wandelapp, gaan we op pad. Ook vandaag begint het met klimwerk en ook nu gaan de eerste kilometers over een asfaltweg. Pas voorbij het spoor en het Heilig Hartbeeld in Overeys wordt het asfalt een soort grind-/zandpad. Intussen hebben we veel mooie vergezichten maar nog geen wijngaard gezien. Voorbij het blauwe kruisbeeld slaan we opnieuw een zandpad in en lopen tussen de velden door naar zondags Eyserheide.

In Eyserheide, we zijn ongeveer op de helft, treffen we de allereerste wijngaard. Maar voor ons koffie-met-vlaaimoment hebben we nog geen pleisterplaats gezien. De U-vormige hoeve van de wijnboer lijkt een uitkomst. Op het erf voorbij het poortgebouw staan tafeltjes en stoeltjes: een heus terras. Een buurman die tegelijk met ons komt aanlopen kondigt zichzelf en ons aan bij de woning. De wijnboer verkoopt liever wijn dan koffie. Hij zet geen pot voor een enkele koffieklant. Op wijn kun je heel goed lopen, is zijn devies. Zijn buurman bevestigt hem maar al te graag. De koeienstal is veranderd in een soort woonkamer annex drinklokaal. Twee van ons krijgen interesse. Hij is niet zuinig en schenkt hen een royale bodem in. Zo doet hij toch nog zaken op deze zondag.

Voor koffie moeten we naar Eys, zegt de buurman. En daar klampen we ons aan vast. 

We lopen langs velden, over wegen en staan even stil bij de tweede Lourdesgrot van dit weekend. Eenmaal in Eys lopen we langs de kerk recht op het sportcafe af. Het is gesloten, net als het naastgelegen etablissement. Teleurgesteld stappen we door, een hoek om: is hier werkelijk alles dicht op zondag? Maar dan ligt voor ons een ruim terras van een derde horecagelegenheid. Geopend, en gezellig bezet, waaronder een flinke groep wielrenners. 

We ploffen neer bij een tafeltje met bankje en stoelen. Maar de ontvangst door de serveerster voelt als een koude douche. Willen we eten kunnen we blijven zitten, zo niet moeten we vertrekken naar het stukje terras waar ook de wielrenners zitten. Het verschil tussen beide terrassen is fijntjes afgebakend met een smalle doorgang en een menukaart op een soort pied de stalle. De 1e klasse zit onder een Frans aandoende zon- en regenwerende terrasoverkapping, de 2e klasse in de open lucht. We zien nog net hoe het bestelde door de bediening - met handschoentjes aan - voor de met alle egards ontvangen gasten wordt uitgeserveerd. We werpen een blik op de lunchkaart, begrijpen de boodschap en doen een flinke stap terug.

Eenmaal op het terras voor de eenvoudige bezoeker biedt de kaart niet eens een tosti. Onze Lieve Heer wordt ter plekke bedankt dat er zoiets als vlaai bestaat. Dat geeft hoop en een goede bodem om verder te lopen. Maar de serveerster komt met lege handen terug èn de boodschap dat alle vlaai op is. De wielrenners waren ons voor. En zo zien we de schoteltjes met vlaai letterlijk aan ons voorbijgaan. 

Hier zitten voelt als het verschil tussen business en economy vliegen, het onzinnige gordijntje is er subtiel aangebracht. Eén voordeel voor de uitbater: de wandelaar stapt altijd snel op. Hier zeker.

We blijken de route andersom te lopen maar dat pakt eigenlijk goed uit. Vanaf Eys leidt deel 2 ons langs een leuk keramiekatelier, horen we en zien een glimp van de stoomtrein nabij het oude stationnetje van Eys-Wittem, lopen voor korte tijd parallel aan dit Miljoenenlijntje en langs en door beloofde wijngaarden. Ondanks het bescheiden oppervlak aan wijnranken draagt het bij aan het buitenland-gevoel. Het geeft me in dit gezelschap deja-vu's van onze wandelingen door Engeland en Ierland. Dat het weer in tegenstelling tot gisteren wat bedrukter, bewolkter en zelfs regenachtig aandoet, versterkt mijn herinneringen. 

Terug in Wahlwiller bekijken we de moderne kruiswegschilderingen in de Cunibertuskerk. Geschilderd na WO II werden zij vrijwel direct weer uit de kerk verwijderd op last van Vaticaanstad. Pas begin 90-er jaren zijn de staatsies in ere hersteld en teruggeplaatst. De kunstenaar mocht het niet meer meemaken.

De route zit erop. Aan de overkant strijken we neer op een gezellig terras waar we ons welkom voelen voor een etappedrankje en een schaaltje bitterballen. Proost!

Dag 4 - Vertrek

Van wandelen komt het vandaag niet meer. Op dag 4, de ontbijttafel ontruimd en de boel weer ingepakt, zijn we net als dag 1 met vier. Toch kunnen we het niet laten en laten ons voor een laatste keer vallen op een terrasje aan de Gulp voor koffie met vlaai. Zo maar een lang weekendje weg met een heus buitenlandgevoel. Dat smaakt naar meer!