Hoewel alles aan de Turnhoutsebaan Belgisch aandeed, wist ik gisteren dat daar niet de grens tussen Nederland en Belgie lag. Die lag aan de overkant, pak-hem-beet een kilometer verderop, voorbij het Nieuwkerksbaantje. En dat kon ik niet laten: ruim 450 kilometer door Nederland te lopen en dan één kilometer voor de Belgische grens te stoppen. En dus liep ik door. Het werden de zwaarste wandelkilometers van mijn leven. Een officiele grensovergang heb ik er niet gezien maar volgens de kaart lag het een paar meter links van Nieuwkerk, het verlengde van het Nieuwkerksbaantje. Wel zag ik een aankondiging van een soort tolweg naar Belgie. Dat was voldoende. Ik kon terug.
Onverwacht, op die weg terug, gaf de natuur mij een geschenk. Het bereikte eindpunt, de stapeling van vermoeidheid met de pijn en jeuk van alle muggenbulten en de verrassende schoonheid van de natuur wanneer je dit het minst verwacht vielen samen in dit moment. Het emotioneert me weer als ik er aan terugdenk.
Niet alleen de natuur, ook ik gaf mijzelf een cadeau. Het bereiken van deze mijlpaal was te bijzonder om heel banaal de eerstvolgende bus te nemen. Ik bleef op het eindpunt, at en overnachtte er en mijn lichaam - armen, benen, voeten - mocht er een begin maken met het herstel van vijf dagen op rij en een laatste (persoonlijk record-)etappe van bijna 29 kilometer.
De volgende ochtend lag de Natuurpoort badend in het zonlicht tegen een vrijwel blauwe hemel. Toen mijn lichaam er aan toe was, nam ik de bus bij de rotonde en ging richting huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten