Ruim tien maanden is het alweer dat ik in Oosterbeek stopte met etappe 21 (Arnhem-Doorwerth). Gewoon omdat het gemakkelijker was met een station. Stilzitten deed ik niet maar het is weer tijd voor het Langste Natuurpad, nog twaalf etappes te gaan. Vanmorgen eerst maar eens die laatste viereneenhalve kilometer lopen.
Tegen negen uur stap ik uit de sprinter en via een lommerrijke laan gaat het richting de Bilderbergbossen. In deze omgeving zijn nog volop sporen van WO II aanwezig en al is het zeker interessant, daar kom ik niet voor.
Het is nog vroeg, ook voor een zaterdag. In het bos tref ik wat hondenuitlaters en als ik langs een camping loop, liggen alle gasten nog op een oor. De route voert langs een driehoekig heideveldje en verderop bereik ik de watertoren. Ook mijn gps-apparaat lijkt nog niet helemaal wakker en stuurt me recht op de watertoren af en vervolgens van een helling de straat op, terwijl het pad rechts van me ligt. Ik sluit het apparaat af en start weer op maar het euvel blijft. Dat belooft wat.
Maar ik vind mijn weg, het routeboekje heb ik namelijk ook mee. Voorbij de Utrechtseweg ga ik het volgende bos in en loop op de grens van de natuurgebieden Zilverberg en (Hoog) Oorsprong van het Gelders Landschap. Een gevarieerd loof- en naaldbos maar ik ben vooral onder de indruk van de oude en statige beuken. Over het brede, donkere bospad slingert een smal en lichter zandspoor in geheel eigen ritme. Het heeft hier recent nog flink geregend. Onder de bomen uit de zon loopt het heerlijk koel en van mij mag het nog wel zo doorgaan.
'Toekomstbomen' vermeldt een bordje op een viersprong van boswegen. Het is een nieuw begrip voor me. Zijn niet alle bomen toekomstbomen, ongeacht hoe ze eindigen? Maar deze toekomstbomen - gemerkt met een blauwe stip - is het gegund om tot de hemel te groeien, oud te worden, ruimte in te nemen en ontzag op te wekken. Ze vormen het eliteklasje van de boswachter. Toegegeven, er zijn mooie exemplaren bij. En intussen doet mijn gps nog steeds niet wat ie zou moeten doen: de weg goed aangeven. Wie als ik de hoogtemeter opnieuw instel. En warempel, voor even lijkt het goed te gaan. In ieder geval bereik ik, tussen wat korenvelden door, Doorwerth aan de oostkant. De eerste viereneenhalve kilometer zit er al op.
De omgeving van Doorwerth is een lappendeken van landgoederen want na Zilverberg en Oorsprong bereik ik Duno. Zonder aanduidingsbordjes zou ik er niets van merken. De natuur doet niet graag aan grenzen, tenzij je een onverbiddelijke rivier bent.
Inmiddels loopt het tegen elf uur en komt het bosverkeer op gang, mountainbikers, wielrenners en een enkele hardloper. Dat is niet zo verwonderlijk want hier ligt de Arnhemse stuwwal, een laatste, stevige oprisping onderaan de stuwwal van Veluwe en Veluwezoom. Er zijn hellingen met flinke hoogteverschillen en veel uitnodigende slingerpaadjes. Opnieuw stuurt mijn gps me van een helling af. Ik loop terug, keer om, loop weer terug maar ik moet toch echt naar beneden. Die off the road aanwijzing maakt het tot een heus natuurpad. Voorbij de Boersberg of Rolandseck is het helaas gedaan met bossen, heuvels en hellingen.
Uit de schaduw in de zon valt de warmte me ineens zwaar. Het is kwart voor twaalf en een lange kilometer over de Heterense Rijnbrug volgt. In het midden krijg ik nog enige verkoeling boven het water van de Nederrijn maar de tweede helft voelt dubbel zo lang. Gelukkig kan ik aan het eind snel via een trap tussen de bomen naar beneden. Ik ben aangekomen op het vlakke maar vruchtbare land tussen de rivieren: de Overbetuwe.
Hier, op de Drielse Rijndijk, verkies ik een ongezellige maar relatief koele plek in de schaduw boven de bankjes pal in de volle zon aan weerskanten van een Airborne monument om te pauzeren. Op een kei naast de weg, pal onder de brug is ongezellig maar met een beetje wind wat er onderdoor waait is het een stuk aangenamer. Het is een komen en gaan van auto's, motorrijders, fietsers die even het monument 'aandoen' en weer doorgaan. Ook in de Betuwe is stevig slag geleverd en dus, om mijn woorden in Oosterbeek nog maar eens te herhalen, zijn de sporen van WO II nog volop aanwezig.
Na de rust volg ik de Drielse Rijndijk richting het oosten. Achter me, aan de andere kant van de brug, ligt Heteren, voor me ligt Driel. Ik volg de route niet op de dijk maar aan de voet over een gemaaid en hooiachtig pad aan de rivierkant. De gewenste koelte van het water blijft uit. Puffend en zwetend loop ik richting Driel, aan de overkant het jaloersmakend koele groen van de bossen waar ik net liep. De torentjes van kasteel Doorwerth en de science fiction-achtige koppen van de Drielse sluizen steken er plagerig bovenuit. Nog voor ik Driel bereik, sla ik de Karstraat naar het achterliggende land in.
Wat volgt zijn weinig tot de verbeelding sprekende kilometers over asfaltwegen door vlak platteland. Hoe anders dan vanmorgen. Op de kaart ziet de route er onzinnig uit, ik loop via een andere weg voor een gedeelte terug in de richting van de brug. En zo onzinnig voelt het bij deze warmte en saaie omgeving ook. Van de warmte pauzeer ik vaker en gelukkig zijn er meedenkende boeren. Zij sponsoren de bankjes onderweg: het Boerenrustpunt. Zo vind ik een aangenaam bankje in de schaduw van bescheiden kastanjeboom op de Boltweg, nog maar 250 meter vanaf de Karstraat. Dit soort plekken vormen de hoogtepunten sinds ik het water overstak.
Voorbij landgoed en camping Overbetuwe - groene oase in een droge polder - en achter de provinciale weg ligt de vlechtheg. Van oudsher vormden de vlechtheggen door een speciale hak- en snoeitechniek een ondoordringbare heg: erfafscheiding, wildkering en geriefhout in een. Door de komst van prikkeldraad zijn vlechtheggen vrijwel verdwenen. Ik zag ze eerder in Limburg. Ook hier is de vlechtheg terug, als kunstwerk dan. Voordat een herverdeling er een einde aan maakte, lag hier het driegemeentenpunt van Heteren, Valburg en Elst. Inmiddels zijn ze opgegaan in de fusiegemeente Overbetuwe maar als symbool voor die 'vervlechting' is een kunstwerk op het driegemeentenpunt geplaatst. Ik vind het een leuk ding, het lijkt gemaakt van een onderdeel van een landbouwmachine maar doet me nog het meest denken aan een dansende derwisj, de heg erachter een gewone heg.
Ik vervolg mijn route, passeer het water van de Eldense Zeeg, langs het kerkje hoog en droog op de vluchtheuvel en het bredere water van de Linge. Ook hier weinig interessants of het moet het bij deze warmte het aantrekkelijk klinkende Winterstraatje zijn. De Uilenburgsestraat, vooral een langgerekt bedrijventerrein, wordt verderop de Homoetsestraat en daarna de Logtsestraat. Het Landgoed Schoonderlogt is pas weer een aantrekkelijk punt. Tegenover het gerestaureerde poortgebouw ligt een
splinternieuw, gerenoveerd of gewoon heel goed onderhouden oorlogsmonument. Het monument herdenkt het 101st Airborne Division, de Amerikaanse Screaming Eagles, wat doet denken aan Rugby of basketball team. Aan weerskanten betonnen picknicktafels, onder de bomen. Op zo'n twee kilometer voor Valburg plof ik weer even neer. Ik ben net op tijd. Een toeristenbus stopt en kleurrijke, Engelssprekende 'sporen van oorlog'-jagers vallen naar buiten. Ze gaan en masse naar het poortgebouw om gezamenlijk op de foto te gaan. Schoonderlogt is internationaal bekend geworden door de tiendelige Amerikaanse serie Band of Brothers over de Easy Company die hier tijdens WO II tijdelijk hun hoofdkwartier hadden. De oorspronkelijke iconische foto van de majoor voor het poortgebouw, kreeg een remake in de serie en wordt sindsdien vaak nagedaan door bezoekers. Ja, er zijn genoeg oorlogssporen te zien.
Van Schoonderlogt is het nog een klein stukje naar Valburg. Het is half vier als ik op de viersprong van het dorp eerst een etappedrankje neem op het terras. Overnachten doe ik in Elst, een dorp verderop. Het zijn de langste, warmste en meest uitputtende tweeëneenhalve kilometer. Maar ik red het, de teller stopt op 23 kilometer. Morgen wordt nog een paar graden warmer dan vandaag. Ik hoop dat mijn gps zijn koppie erbij kan houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten