We hebben ons boeltje gepakt. In een van de voorkamers van ons hotel staan tassen en rugzakken te wachten op vervoer, bijeengebonden door het inmiddels bekende oranje nylon touw. We hebben het goed gehad in Haltwhistle.
Deze ochtend zetten de chauffeurs D&P ons voor de laatste keer af bij een vertrekpunt, nu de parkeerplaats van Steel Rigg. Dat scheelt sowieso een klim van anderhalve kilometer over een asfaltweg van Once en Twice Brewed die toch niet meetelt voor de tocht. Na de mindere dag van gisteren starten we nog wat bewolkt maar onze verwachtingen gaan voor droog weer. We hoeven ons geen zorgen te maken over te weinig stappen. Met een dagafstand van 23 kilometer lijkt de etappe na twee dagen van 15 kilometer, best pittig. Dat we vandaag zelf naar ons hotel lopen en daar met ons drankje proosten op weer een behaalde etappe houdt het afwisselend. Ik benieuwd naar dit nieuwe onderkomen. Vanaf nu slapen we steeds in een ander hotel tot we naar huis gaan. Maar dat is nog ver weg met drie etappes en vier dagen te gaan.
Ook vandaag gaat de etappe weer over de crags. We slaan de anderhalve kilometer misschien over maar vanaf de parkeerplaats volgt direct al een steile klim. We starten met de Peel Crags en zitten er meteen weer in. Voor elke walker die het klimmen en dalen too much vindt, ligt er meestal een iets vlakker alternatief op de aflopende helling. Maar we gaan ervoor. Net als gisteren trekken het klimmen en dalen de groep uit elkaar en lijken onderling grote afstanden te ontstaan. Maar als de voorste stopt, sluiten de anderen in no time weer aan. Zo lopen we in eigen tempo en naar eigen kunnen. Soms loop je voorop, soms loop je achterop. Soms loop je in een groepje, met z'n tweeën en soms alleen. Even later staan we dan al met 250 meter op het hoogste punt van de Peel Crags met het uitzichtpunt Steel Rigg. Alles heet hier Crags, Shields of Rigg waarbij de laatste Schots is voor een ridge, een rug of kam. Vanaf hier ook weer mooie vergezichten naar alle richtingen. Even terugkijkend zie ik The Sill en The Twice Brewed Inn liggen. Daar deden we gisteren nog ons etappedrankje.
Voorbij Milecastle Nick (nummer 39) stijgen we weer iets. Het zijn niet bepaald easy peasy klimmetjes of afdalingen. Afwisselend gaat het over glooiiend gras, trappetjes van keien, uitgesleten treden in de grond en vaak een combinatie van dat alles. Het vraagt rust en concentratie. Kijken waar en hoe ik mijn voeten neerzet, mijn wandelstokken geven daarbij net dat extra beetje vertrouwen en balans. Hoogtevrees hou ik hopelijk in mijn rugzak.
Na Nick dalen we snel weer af naar een gap en wat voor een. Hier in de Sycamore Gap - een laagte met een haast perfecte kromming - staat de meest gefotografeerde boom van Engeland, de Sycamore Gap Tree. De boom is een Sycamore (Acer pseudoplatanus), in Amerika Sycamore maple genoemd en bij ons - nuchter volkje als we zijn - de Gewone esdoorn. Naar verluidt is hij een paar honderd jaar oud en ook bekend als de Robin Hood Tree. De boom figureerde in de gelijknamige film met Kevin Costner uit 1991, trad op in een muziekvideoclip van Bryan Adams en was rekwisiet in een aflevering van de populaire Britse detective-serie Vera. In 2016 won het een geldprijs in de England's Tree of the Year Competition wat onderzoek naar en onderhoud van de boom mogelijk maakte. Niet het fotograferen, onze voetstappen zijn nadelig voor de wortels van de boom. Ook als Europese boom van het jaar - je kunt elk jaar stemmen - scoorde de boom hoog en bereikte een vijfde plaats in 2017. Eik Jozef uit Polen scoorde net iets hoger en won. De gap is daarmee vernoemd naar de boom, niet andersom. Achter een stuk bast heeft een onbekende fotograaf een vage polaroid-foto gestoken. Een mistig Crag Lough lijkt afgebeeld, het meer aan noordzijde verderop. De geheimzinnigheid van de foto geeft me nog meer het gevoel op een bijzondere plek te zijn. Wat bedoelt de fotograaf te zeggen?
We volgen de Muur omhoog over de Highshield Crags tot 283 meter. Via duizelingwekkende doorkijkjes zien we Crag Lough tientallen meters beneden ons en in de verte de verdere loop van de Muur.
Zo stijgen en dalen we van Peel Crags over Hotbank Crags (327 meter), Cuday's Crags en Highshield Crags (283 meter) tot Housesteads Crags met Milecastle Housesteads (nummer 37). Van de laatste houden grote blokken steen hun functie van voormalige noordelijke toegangspoort hardnekkig in stand. Onze uitzichten zijn niet te beschrijven weids en leeg. In de verte dienen de Sewingshields Crags zich al aan.
Rond half 12 zijn we van de Muur naar het zuidelijker gelegen Housesteads afgezakt. Met een koffie- annex souvenirwinkeltje annex bescheiden museum, een blauwe - of was het nou groen? - toiletcabine met toiletpapier(!) verderop en last but not least een stempelkastje buiten is het voor ons een rustpunt-met-alles-erop-en-eraan. Onze wandelstokken leunen als vermoeide soldaten tegen het muurtje in de zon. Het is hier best druk met wandelaars en dagjesmensen. Buiten de kleine omheining voor het museumwinkeltje plof ik op mijn zitkleedje in het gras. Het is al een ingesleten gewoonte om eerst de ondergrond te inspecteren op koeien- of schapenpoep voor ik me neervlij. Het valt reuze mee. Ik rust en geniet van zoiets simpels als brood met kaas en radijsjes uit de supermarkt van Haltwhistle. De zon breekt verder door, de temperatuur stijgt. We treffen het of het komt ons gewoon toe.
Bij vertrek passeren we de opgravingssite van Housesteads (Vercovicium) wat alleen tegen betaling te bezoeken is. Niet het geld maar de tijd ontbreekt om in de overblijfselen van dit grote fort rond te scharrelen. We wandelen langs Knag Burn Gateway en het gelijknamige watertje. In de Romeinse tijd was een gateway een van de weinige verbindingen tussen Noord en Zuid, streng bewaakt door de Romeinen. Anno 2022 is het niet veel meer dan een houten hek tussen stenen muren. In de opmars naar Sewingshield Crags zie ik in een bocht via een gat in de Muur Broomlee Lough terug en valt mijn oog op een eenzame kampeerder. Het is vast een gevaarlijke Pict die een aanvalsplan voorbereidt.
Om 13 uur bereiken we het hoogste punt van vandaag, Sewingshields Crags (325 meter) met de naastgelegen wachttoren Sewingshields (nummer 35a). Het is een geschikt moment om mezelf moreel op te porren met deze mijlpaal. We hebben er nu zo'n zeven kilometer op zitten, nog maar zestien te gaan. Hierna volgt het bos(je) van Sewingshields. Het is als afwisseling leuk onder de bomen te lopen. We krijgen zelfs een omleiding want omgevallen bomen versperren het pad. Het gaat over mooie, slingerende en soms drassige paadjes langs de rand van een steile helling met een asfaltweggetje ver beneden ons. Zo verlaten we het hoge middenstuk met de Crags en zakken af tot aan de lokale maar drukke verbindingsweg.
Er volgt een onverhard maar lang, recht pad van zo'n drie kilometer langs de Muur met de lokale weg aan de andere kant ervan. Tot aan een welkome, korte omleiding door het veld wat naar ons langs de tempel van Mithras en het romeinse fort Brocolitia (Carrawburgh) brengt. Van het fort zien we niets. Het is verdwenen onder een lokale parkeerplaats. Wel heeft onderzoek aangetoond dat soldaten in dit garnizoen afkomstig waren uit verschillende delen van Europa, wat nu Duitsland (Rijnland), zuidwest-Frankrijk en zuid-Belgie is. De Muur met alle bijbehorende torens en forten is daarmee waarschijnlijk het oudste, europese samenwerkingsverband, zij het dat de Romeinen de lakens uitdeelden. Het is rond drie uur in de middag, terug richting weg, nog zo'n acht kilometer te gaan.
We hebben de in de reisbrochure beloofde westenwind gekregen. Ergens langs het volgende lange stuk pauzeren we in de luwte van een vervallen muurtje, haaks op de Muur gelegen. Verwend door de golvende kilometers van rust en ruimte, slaan verveling en vermoeidheid hun slag. Dat de B6318 ook de Military Road heet en daarmee rechtstreeks geïnspireerd op de Romeinse precisie van rechte wegen, lijkt geen toeval. Het maakt het lopen er niet leuker op. Het samen oplopen, de praatjes, de naastgelegen Vallum met de grote rotsblokken en de eerstvolgende ladder-stile houden de moed erin. Waar de weg naar het zuidwesten afbuigt richting Walwick en Chollerford, ligt het pad gelukkig op grotere afstand van de weg. Dit is Limestone Corner, de meest noordelijke punt van de Muur, bij milecastle Teppermoore Hill (nummer 30). Verderop volgt weer een ladder-stile, een aangename fysieke afwisseling voor armen en benen.
Na ongeveer twee kilometer lopen we om het landgoed Walwick Hall (een luxe hotel met spa) heen, komen uit in buurtschap Walwick en slaan linksaf richting Chollerford. We sluiten we helaas weer aan bij B6318, nu zelfs dichter langs de weg, waar het vracht- en forensenverkeer overheen dendert. Alles is in Walwick lijkt voor de gefortuneerden, inclusief de luxe paardenstallen Chesters Stables. Groepsgenoot M. vindt nog energie om op me in te lopen. Ongeveer vanaf de stallen lopen we samen op. We zeggen nauwelijks iets maar het helpt en ik blijf in beweging, elke stap is er weer een dichter naar het eindpunt. Intussen is er nog de felbegeerde tweede stempel vandaag. Daarvoor moeten we verderop rechts afslaan naar Chesters Roman Fort. Op de route-app zie ik dat we de dagetappe daarmee met zo'n twee kilometer verlengen. Ik moet er eigenlijk niet aan denken. Ik heb al pijn in mijn voeten maar krijg van de gedachte aan die extra kilometers pijn in mijn hoofd.
Eindelijk - vanaf de stallen is het 500 meter maar het voelt als vijf kilometer - zien we aan de overkant van de weg de afslag naar Chesters Roman Fort. Als we de weg oversteken zien we aan de lage stenen omheiningsmuur een bekend houten kastje: het stempelkastje. Ik bel J. om dit verheugende nieuws door te geven aan degenen die achter ons lopen. Het lijkt in dankbaarheid te worden aanvaard. Misschien zitten we er allemaal een beetje doorheen.
De laatste paar honderd meter lopen plotseling lichter. Behalve de oppepper van de stempel vraagt een vriendelijke inwoonster van Chollerford naar onze wandeling en wijst naar de rotonde iets verderop. Het eindpunt is in zicht. Daar, nog voor de brug, ligt hotel George. De laatste meters redden we ook, zelfs met die omgekeerde Engelse rotondes. We zijn er, de bagage is gearriveerd, de kamer is goed en het uitzicht vanuit het hotel is mooi. Het is tijd voor ons etappedrankje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten