Wat is er nog te vertellen. Ontsnapt aan de zware baklucht van een full English Breakfast die als onzichtbare bewolking door de gangen van ons hotel in Whitley Bay drijft, loop ik zondagmorgen rond half 9 naar buiten.
De rugzak is gepakt en staat weer klaar. Nog even een rondje lopen, een frisse neus halen, over de boulevard, over het strand. De ochtendzon aan een frisblauwe hemel met plukjes wolken maakt dat ik langer wil blijven en doorwandelen langs de kust. De keuze om hier te overnachten, voelt goed. Ik kom los van de wandelvakantie maar heb nog wat uitstel. Ik kan ont-lopen, een beetje op afstand komen van de wandeldagen en voorbereiden op de terugreis en het afscheid, maar vooral niet te snel.
De witte koepel van the Spanish City doet vermoeden dat Whitley Bay ooit een mondaine badplaats was. Nu is het vooral een gemoedelijke badplaats met een brede boulevard en een leuk strand, deels badstrand, deels rotsplateau. In de verte zie ik een ferry de monding van de Tyne opvaren. Een scheepshoorn stoot een lange, lage toon uit. Ik scharrel wat over de rotsen waar zeewieren in poeltjes liggen als in een badkuipje en schelpen als hoedjes vastgekleefd zitten. Afgesleten door eb en vloed, zand en zeewater, storm en regen geven de rotsen langzaam hun verborgen kleuren prijs. Aan kleurige kleding herken ik de anderen die aan de horizon ook wat bij het water scharrelen. Op het terrasje voor het hotel verzamelen we en genieten van de laatste tien, twintig minuten in de zon. Uit de wind is het warm.
Vandaag is de reis naar huis. J. heeft taxi's geregeld. Het scheelt ons gesleep met bagage naar de metro een kleine kilometer verderop en geeft rust om bijtijds op de luchthaven van Newcastle te zijn. Rond tien uur stappen we in. Om kwart over een gaat onze vlucht. We reizen met elf, een van ons reist door naar Schotland.
Op de luchthaven van Newcastle gaat het inchecken en afgeven van de bagage snel. Daarna begint het lange wachten. In het vliegtuig zitten we niet als groep bij elkaar. We spreken af dat we bij de bagageband op Schiphol afscheid nemen voor we verder uitvliegen, ieder naar een kant van Nederland. Wat zeg je tegen elkaar na een reis als deze. Een omhelzing zegt meer dan woorden. Het is de onvergetelijke ervaring die je deelt.
Tot ziens!
Lieve Eef, Dank voor het herbeleven van deze geweldige wandeling, ervaring en momenten . Ik denk er graag en vaak aan terug. De VK heb ik in mijn hart gesloten en er zal zeker een vervolg komen.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je lieve berichtje Marjo! Ik vond het ook een onvergetelijke ervaring: de intensieve wandeltocht, onze groep, de mooie omgeving, de etappedrankjes. En nu resten de herinneringen, het doet me goed om te lezen dat mijn blog daar iets aan bijdraagt.
BeantwoordenVerwijderen