Ondanks het switchen lopen de routes gelijk op tot ik bij de Buys Ballotweg rechts ga. Vanaf daar 'verdwaal' ik in het landschap van de Tongerense heide. Eigenlijk wil ik hier gewoon wat langer rondhangen. Want het gebied is veel te bijzonder om er volgens de route van het Natuurpad in een rechte lijn doorheen te lopen. En al trekt de zon zich verder en verder terug achter de wolken, lijkt de wind toe te nemen en tonen bos en heide zich daardoor vooral in fletse, matte winterkleuren, zelfs dat maakt het indrukwekkend mooi.
Ik pauzeer bij het uitkijkpunt, ongeveer halverwege het Van Manenspad. De westelijke helft van de route heb ik nu gelopen. Hoewel ik hier beschut zit en de koude oostenwind achter mij door de bomen geluwd wordt, trekt de bewolking helemaal dicht. Het maakt het weer wat guur. Lang blijven zitten is niet aangenaam en ik voel hoe mijn spieren met de minuut stijver worden. Maar wat is het moeilijk losrukken van het uitzicht.
Van de Tongerense heide wandel ik langs de Tongerense berg naar het Wisselse Veen. Dit vormt eigenlijk een ommetje op zichzelf en ik loop het tegen de klok in. Op het eerste oog is het een gewoon stukje boerenlandschap maar tegelijk is het bijzonder gebied. Hier komt het grondwater onder druk van de hogergelegen Oost-Veluwe aan de oppervlakte, een kwelgebied. Het zorgt voor natte graslanden en bijzondere vegetatie. Van dat laatste zie ik nog niet veel in dit vroege lenteseizoen. Wat zal het hier groen en mooi zijn in de zomermaanden.
Ook hier ligt een bekenstelsel, ik volg of passeer de Verloren beek alsook de middelste en noordelijke tak ervan. Langs de gesnoeide elsen aan de Langeweg met de naastgelegen Tongerensche beek bereik ik de Boerweg. Ik ben nog maar net om de hoek, als ik getuige word van een fitty tussen een reiger en een ooievaar. Ze vissen in elkaars vijver en dat pikken ze niet. Krijsend vliegen ze op en om elkaar heen. Eerst lijkt de kleinere reiger de aanstichter te zijn maar dan spot ik een tweede ooievaar in het drassige grasland. De rollen zouden wel eens omgekeerd kunnen zijn. Als de ruzie is beslecht, zoekt het ooievaarstelletje elkaar weer schoorvoetend op. De reiger bekijkt het van een afstandje.
Via een omtrekkende beweging door het bos bereik ik de kers op de taart: het vlonderpad. Ik heb een zwak voor vlonderpaden. Via het houten pad passeer ik hetzelfde drassige kwelgebied van de Tongerensche beek en de ooievaars aan de Boerweg. Ze zijn ergens rechts van mij en houden zich rustig.
In het verlengde van het vlonderpad zie ik al de beukenlaan naar Anna's Hoeve. Inmiddels begint het te spetteren en even later serieuzer te druppelen. Erger wordt het niet. Bovendien ben ik bijna op mijn bestemming. Rechts van de Hoeve volg ik een sluip-door-kruip-door-paadje en via de Koeweg bereik ik mijn slaapplek voor aankomende nacht. Morgen ga ik weer verder met het Natuurpad maar vandaag liep ik door, langs en over een niet te missen gebied.
Tip: Een volgende keer zou ik eerst het ommetje Wisselse Veen lopen. Dat is mogelijk vanaf de parkeerplaats Wisselse Veen aan de Boerweg in Epe. Daarna met de klok mee eerst de route over de Tongerense heide. En als laatste het vlonderpad in omgekeerde richting, vlak voor terugkomst bij de parkeerplaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten