Naast de parkeerplaats zie een onverhard paadje rechts een bosje in. Het pad is modderig, een beetje glibberig, de paardenvijgen maken me duidelijk dat ook ruiters regelmatig langskomen en ik heb niet de goede schoenen aan. Maar ik ga door. Het paadje voert achter het grote complex langs en komt uit op het geasfalteerde Westeinde. Ik sla linksaf en loop langs bollenland waar de bollen, gelegen in bedden onder een deken van stro, hun winterslaap houden. Dan neem ik het eerste paadje links, net zo drassig en glibberig als het vorige. Nu ben ik op het landgoed Nieuw Leeuwenhorst in Noordwijkerhout. Langs de noordelijke rand gaat het, links over het bollenveld een blik op het hotel annex congrescentrum annex boosterlocatie Leeuwenhorst en rechts, ingeklemd - en in de loop der tijden flink afgekaveld - het landgoed tussen het Westeinde en de Gooweg. Het is stil, alleen een hardloper komt me tegemoet. Verderop schiet een merel protesterend voor mijn voeten weg. Ook hier is het vroeg.
Het bos oogt jong, de bomen bescheiden in omvang en verderop rechts een grasveld wat het meest lijkt op een recreatieveld maar het kan net zo goed een overblijfsel zijn van de tuin bij het landhuis, wat hier heeft gestaan. Dan gaat het pad naar rechts, langs de werkplaats van eigenaar-beheerder het Zuid-Hollands Landschap links. Verderop rechts zie ik het oude koetshuis met de blauw-witte luiken, links de parkeerplaats bereikbaar vanaf de Gooweg. Ik loop door om de zuidelijke kant van het gebied te bereiken. Uiteraard sta ik stil bij aan de oostkant van de grote vijver met het vogelscherm. In zijn vorm oogt de vijver heel natuurlijk maar als uitgegraven tankgracht is hij het niet. Het uitkijkpunt lijkt het meest op een halve ton, de andere helft opengeklapt als een linker- en rechterdeel met informatieborden over de geschiedens van het landgoed en de aanwezige vogels in de vijver. De kijkgaten geven naar verschillende kanten zicht op het water en de oevers. Op het water rust een groepje zwartwitte kuifeenden.
Als ik weer verder loop, oogt het bos hier opvallend ouder. Ik passeer lanen met statige beuken en andere bejaarde bomen - jammer genoeg niet allemaal even gezond - tot ik de zuidoostelijke hoek ben.
Hier neem ik een pad naar boven rondom de Koepel- of Paulinaberg, een kunstmatige heuvel. De tankgracht werd uitgegraven en het zand moest ergens naar toe. Het voormalige park, behorend bij het huis Dijkenburg, werd recent in de Engelse landschapsstijl hersteld, de zichtlijnen teruggebracht. De theekoepel verdween maar het uitzicht is gebleven. In westelijke richting kijk ik op de Spiegelvijver - uiteraard met eiland - en het huis Dijkenburg erachter. Richting het oosten zie ik door de bomen, behalve een vage, opkomende zon, het huis Klein-Leeuwenhorst aan de overkant van de Gooweg.
Langs de linkeroever van de Spiegelvijver loop ik richting het huis. En hoewel Dijkenburgh niet in het park maar aan de overkant van het Westeinde ligt, kijk ik aan de kant van het huis terug naar het uitkijkpunt. Het is me duidelijk hoe de vijver aan zijn naam komt.
Daarna loop ik op gevoel verder over het landgoed - van oud terug naar nieuw en terug naar het smalle paadje, langs het slapende bollenveld en het afstekertje achter het hotel. Hoe bescheiden in omvang ook - ik loop nog geen 4 kilometer bij elkaar - landgoed Nieuw Leeuwenhorst is het koesteren waard. Zeker in Zuid-Holland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten