Ook in december, met de natuur in een winterkleed en zich aaneenrijgende grijze dagen is het heerlijk om in de Amsterdamse Waterleidingduinen te lopen. Dit oudste waterwingebied van Nederland is een natuurmonument en om de rust, ruimte en natuur te waarborgen, mag je er alleen wandelen. Het is mijn favoriete natuurgebied-om-de-hoek. Het is de rust en de ruimte die me blijven trekken. Binnen een week liep ik hier drie keer: de paarse route, de zwarte route en een (deels) ongemarkeerde route.
Woensdag 8 december 2021 | Paarse route
Vanaf ingang De Zilk loop ik de paarse route van 5 kilometer, net leuk voor een late woensdagmiddag. In deze namiddag zet de zon de natuur in een bijzonder strijklicht. De meeste mensen lopen nu juist de andere kant op.
De route voert langs het Paardenkerkhof en verderop langs het zweefvliegveld Langeveld. Ook daar heerst een winterse rust. Als het om zweefvliegen gaat want binnen de hekken loopt een grote club herten, uitgezwermd over het kamerbrede, mosgroene veld. Het terrein is veranderd in een immens hertenkamp. Ik vraag me af hoe ze hier weer vanaf komen als het seizoen begint. Ik hoor in de verte een hond blaffen en even later een knal.
Ongeveer halverwege het vliegveld stuurt het paarse schildje mij naar rechts, naar het Starrenbroek en loopt de route zelfs even gelijk op met het Nederlandse Kustpad. Lopen met paaltjes is weinig uitdagend, maar daarom des te meer ontspannen. Ik hoef alleen maar om mij heen te kijken en heel af en toe uit te kijken naar een volgend paaltje.
Vrijwel ongemerkt voert de route met een lus ten noorden en ten zuiden van het Noorderkanaal tot ik bij een bankje op het Puntbergje even stilsta bij het zien van deze mooie plek. Ik stel me voor hoe heerlijk hier in de zomer heerlijk kan genieten van je lunch met uitzicht. Nu bij deze temperatuur stap ik liever door, langs (het veldje van) Schrama en via het dammetje over het kanaal terug in de richting van mijn startpunt. Lekker om in een uurtje nog even zo'n frisse neus te halen voor het donker wordt.
Zondag 12 december 2021 | Zwarte route
Vandaag is het een grijze dag, guur en waterkoud, maar dat belet niet om te lopen. Ook nu start ik in De Zilk. Op de parkeerplaats wacht een jong mannetjeshert me op. Hij graast op een heuveltje waar het gras kennelijk net iets groener is.
Ook deze route voert, via een ander pad, langs het Paardenkerkhof en door in de richting van de zeereep tot het uiterste puntje van het zweefvliegveld in het zuidwesten. Vanaf daar loop ik - met de zee ergens links - in noordelijke richting.
Ik volg het pad maar bij de Kop van het Grote Vlak kan ik het niet laten om in de voetsporen van een hert het duin op te klimmen. Vanaf hier kijk ik 360 graden in de rondte. In de verte hoor ik het aanzwellende geluid van een motor. Het is de zondag van de Formule 1-finale en het lijkt dat deze bestuurder probeert om Max na te doen. Het is niet het eenmalige lawaai van een voorbijganger maar een volhouder die het vermogen van zijn motor graag hoort en laat horen op het nabijgelegen parkeerterrein van strandovergang Langevelderslag. Geluid draagt hier ver. Zo hoor ik ook het ruisen van de branding van de zee. Als ik me inbeeld dat dit ruisen ook klinkt als een snelweg, gaat die verbeelding andersom ook op. Dat is een helpende gedachte voor een andere wandeltocht. Verder is het hier stil. Of het moet de kraai zijn die me lijkt te volgen en met zijn scherpe gekras steeds mij of zijn omgeving waarschuwt.
Verder langs het Haasveld waar niet lang voor mij wapen- en watergekletter tussen twee, vermoedelijk jonge, mannetjes heeft plaatsgevonden, herten wel te verstaan. Ze staan er nu weer rustig grazend bij, alsof niets is gebeurd.
Langzamerhand loop ik tegen grenzen aan: de gemeentelijke grens tussen Noordwijk en Zandvoort en de provinciegrens tussen Zuid- en Noord-Holland. Maar voor ik daar ben, steek ik via de brug het Noorderkanaal over en buig weer in zuidoostelijke richting af.
Decemberdagen zijn kort en de schemer zet bijtijds in. Als ik bij de ingang van De Zilk terugben, kleurt het veld met verdorde varens roodbruin tegen een grijze westelijke namiddaglucht. Op de parkeerplaats staat hetzelfde hert als een paplam te turen naar bewegingen in de naastgelegen opzichterswoning.
Woensdag 15 december 2021 | Over duintoppen
Vandaag verruil ik het laagland van de Waterleidingduinen voor het hooggebergte. Ik vertrek vanaf ingang De Oase in Vogelenzang (NH) wat toegang geeft tot het noordelijke, bosrijkere deel van het gebied.
Via het vlonderpad tussen kale beukbomen loop ik langs het bezoekerscentrum aan de Oranjekom en passeer het Noordoosterkanaal via de splinternieuwe, stalen brug. Nog maar een maand geleden heeft deze nieuwkomer de oude houten brug vervangen die altijd een beetje leek mee te veren als je erover liep. Maar die oude brug bleek het instorten nabij en werd afgesloten tot de plaatsing van zijn opvolger.
Vanaf de brug volg ik de rood-witte schildjes van het Nederlandse Kustpad. Het is een druppel op de totale plaat van de circa 725 kilometer lange route maar het voelt goed dat ik er officieel een stukje van loop. Het pad slingert tussen kale loofbomen en plukjes groenblijvende naaldbomen van links naar rechts en van laag naar hoog, rechts in de laagte het kanaal. Ik loop eigenlijk over een eiland met klinkende namen als Duivendrift, Zandvoortervlakje en Rozenwaterveld, aan alle kanten ingesloten door verschillende kanalen. Op dit eiland liggen ook de hoogste duintoppen van 30 meter of hoger. Maar dat is voor de terugweg.
Aan deze hoge kant loop ik beschut tegen de zuidwestelijke wind die in de loop der jaren bomen en struiken hun kenmerkende vorm met schuine toppen geeft. Ik ben zeker niet de enige die ervoor kiest om hier te lopen. Het is favoriet bij wandelaars en hardlopers. Voor de leef-je-uit-middagen van gezinnen is het nog net te vroeg in de middag. Het is stil. Ook vogels vertonen zich nauwelijks en maar af en toe hoor ik een merel of een koolmees.
Dat is ook het leuke aan de Waterleidingduinen, je mag van het pad af. En terwijl dit mag, zoek ik toch mijn weg via het voetspoor van mensen die mij voor zijn gegaan, al helemaal als ik moet klunen in het mulle zand. En klunen wordt het geregeld.
Opvallend zijn de vele overblijfselen van bunkers uit WO II. Genummerd en dichtgemaakt voor ongewenst verblijf anders dan vleermuizen. Een grote roofvogel, ik vermoed een buizerd, vliegt met zijn grote vleugels even voor me uit. Verderop passeer ik de schoorstenen van een voormalige keukenbunker. Zo bereik ik de Rozenberg (36 m) en via het Rozenwaterveld de Appelenberg (35 m) hoewel Appèlberg meer van toepassing lijkt te zijn. Het uitzicht vanaf hier is fraai. Ook al beperken bomen het zicht op Haarlem en Amsterdam in het oosten, op heldere dagen kun je in het westen vast op zee kijken en een groot deel van de kuststrook van de Noord- en Zuid-Hollandse kuststrook zien. Zandvoort is het dichtst bij en ik heb het gevoel dat ik bijna tot in de straten kijk.
Via een bescheiden berggraat daal ik af tot ik de (Pan van de) Houtpoort bij het westelijke Van der Vlietkanaal bereik. Maar ik heb de smaak te pakken van het off-the-road-wandelen. En dus neem ik de Pollenberg (34 m) nog even mee en met een omtrekkende beweging loop ik langs, niet over, het Museumduin met de afgesloten kunstbunker.
Als ik het niet meer verwacht, breekt het wolkendek iets open en ligt de Oranjekom bij de ingang in een rozeachtig schemerlicht als een niet te missen uitnodiging om vooral nog eens terug te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten