In de oudste stad van het Groene Hart, inmiddels een Nationaal Park, trappen we af. Oudewater kent de hoogste monumentendichtheid, een soort aaibaarheidsfactor voor steden en dorpen, maar is ook de meest gelovige stad van het Groene Hart. We verwachten een aangename, zondagse rust.
Niets is minder waar, het is druk in Oudewater. Volle terrassen met dagjesmensen die zich ook in dat zondaggevoel willen onderdompelen en de speedboten drijven bemanningloos in de gracht. Hoe de inwoners van Oudewater hier over denken vraag ik me af bij het zien van de geloofsuitingen bij de voordeuren.
Ook vandaag loop ik in gezelschap, met maar liefst twee wandelmaatjes. We pakken er een wandelapp bij. Deze keer de Eropuit-app van de ANWB. De keuze valt op een route van 12 kilometer in Utrecht met de weinig fantasierijke naam Wandelen van dorp naar dorp. Op de digitale kaart oogt het als een smalle, saaie rechthoek. Om er een eigen draai aan te geven vertrekken we uit Oudewater in plaats van Hekendorp en lopen we de route in omgekeerde richting. Met de telefoon nog even in de hand en de locatie op 'aan' starten we de route bij (museum) de Heksenwaag. De app geeft meteen gedonder. Als ik wil inzoomen op het digitale kaartje, zoomt het regelmatig terug naar een niet te lokaliseren afstand. Het is zo niet echt gedetailleerd lopen en daardoor even zoeken. Maar we vinden onze weg buiten de stad en langs het water is het gewoon rechtdoor lopen. Dat is weer het voordeel van een rechthoekige route.
Oudewater ligt aan de noordelijke rand van de Lopikerwaard, aan weerskanten van de Hollandse IJssel. We lopen over het jaagpad aan de noordkant richting Hekendorp, de wind in ons gezicht en het water steeds links van ons. Hoe verder we lopen des te rustiger het wordt. De afgemeerde kruisertjes maken plaats voor ruim zicht op de IJssel. Af en toe passeert een boot. We lopen in een rijtje achter elkaar over het uitgesleten pad. Behalve wanneer een aangrenzende boer of bewoner zijn toegang naar het water heeft gemarkeerd met een strakgemaaid gazon op de brede dijk. Dan kunnen we even naast elkaar lopen. Een van de bewoners heeft ook nog een stichtelijk woord voor ons.
Verderop trekt een kersenboomgaard onze aandacht. Ze verkopen er vers kersenijs, hoe aanlokkelijk ook, je moet er wel eerste de boomgaard voor doorsteken, het verkooppunt ligt aan de andere kant. En dat is best een flink eind lopen. Dan liever doorlopen naar een terrasje in Hekendorp. Aan de overkant van de IJssel begint Zuid-Holland. Het water vormt de natuurlijke grens.
We raken door zon en beweging inmiddels aardig op temperatuur terwijl we een gemoedelijke camping passeren. Je kunt er vanuit je tent een hengeltje uitgooien. Wat een heerlijke plek, als je van kamperen houdt. Onder het mom van het testen van de app zijn we vooral nieuwsgierig of we al in de buurt van Hekendorp komen. We krijgen dorst. Het blauwe bolletje van de locatie blijft even hangen op het digitale kaartje. Dat valt tegen. Nog niet op de helft? Maar dan schiet het bolletje plotseling vooruit en blijken we een stuk dichterbij. Voorbij de coöperatie met de inspirerende naam De Samenwerking zien we de brug van Hekendorp. Daar moeten we zijn.
Als we er aankomen gaat net de brug met een zacht belletje open maar wij slaan rechtsaf het dorp in. Het terras van het café is vol. Daarom zetten we ons neer aan een picknicktafel naast het water bij de Goejanverwellesluis. We hebben zo de beste plek, aan het water en we kunnen evengoed iets bestellen in het cafe. Onze drankjes worden ook nog geserveerd. Vanaf hier zien we dat het sluisje volautomatisch dichtgaat, er ontstaan kleine kolkjes in het water voor de sluis. Dan gaan de deuren open en wij wachten in spanning welke exorbitante sloep - stilliggen onder sluisbrug mag niet - komt aangevaren. Dan verschijnt een klein speedbootje met een veel te grote buitenboordmotor. De achterkant ligt gevaarlijk diep in het water. Als de schipper gas geeft, lijkt de boot aan de achterkant water te maken.
Op het land, de sluisbrug vormt tegelijk een Y-splitsing, is het een komen en gaan van elk denkbaar vervoermiddel op een zomerse zondagmiddag. Hier kun je de wereld aan je voorbij zien trekken zonder dat je een stap hoeft te verzetten. Maar wij hebben er nog enkele te gaan.
Als we de Hollandse IJssel oversteken via de Wilhelmina van Pruisenbrug raken we van Utrecht in de Zuid-Hollandse polder Krimpenerwaard.
We lopen voor korte tijd over het fietspad langs de provinciale weg, nooit leuk, maar gaan vrij snel verderop linksaf. Bij het ontbreken van een fietspad kiezen we hier voor het gras van een brede berm. In het weiland naast ons staat een onbekend soort schapen. Ze hebben een dreadlock-achtige vacht, een lange staart en sommigen hebben korte horens. Ze hebben geen interesse in ons maar haast om bij de voerbak te komen. Sommigen hebben meer haast dan anderen en trekken een sprintje. Na circa 500 meter slaan we weer linksaf en beginnen aan de terugtocht over de Tiendweg, op weg naar een hopelijk rustig geworden Oudewater.
De Tiendweg oogt als een boerenlandweggetje tussen water en weilanden door, niet meer dan een smal pad met begroeiing aan weerskanten. Dat is het ook. Maar het is meer. Tiendwegen zijn aangelegde wegen uit Middeleeuwse tijden toen de veenontginning in het westen op gang kwam. Tiendwegen zijn daarmee kenmerkend voor het Groene Hart. Alleen al langs de Hollandse IJssel (lengte 46 kilometer) liggen er meer dan tien. Dit is zeker niet de enige.
We lopen in ganzenpas over het pad tussen de groene biljartlakens van de ons omringende polder. Heb ik het gras ooit groener gezien? Op dit voormalig moerasgebied staan her en der wat koeien, sommigen komen in actie vanwege melk- en voedertijd op de boerderij. Verder is rust hier koning, watervogels als waterhoen, fuut, zwaan en zelfs een alledaagse moedereend met groot opgegroeid grut oogt in dit landschap bijzonder.
Maar de tocht over de Tiendweg is niet een en al idylle. Een van mijn wandelmaatjes klaagt dat ze een korte broek heeft aangetrokken wat niet bepaald helpt tegen de vele brandnetels. Verder moet je goed kijken waar je loopt, kuilen en gaten liggen op de loer onder de begroeiing. Afstand houden is daarom geboden en dat maakt praten weer vrijwel onmogelijk. Dan zijn er de hindernissen. Om de zoveel meter zijn de weilanden verbonden door een dam haaks op het pad. De dam en de weilanden zijn hier afgezet met hekken zodat de koeien niet kunnen ontsnappen via de Tiendweg. Om je langs de hekken te leiden zijn schuine, soms wiebelige planken aan weerskanten gelegd. Ze hangen gevaarlijk dicht boven de sloot. Gelukkig zijn ze droog. En dan is er de warme zon die inmiddels lager staat en juist in kracht lijkt toe te nemen. Het is heerlijk weer maar het is warm. Zo warm dat het zweet zich gemakkelijk uit mijn poriën perst. Maar dat kan ook komen door het gewicht van twee flinke flessen water in mijn rugzak. Maar daarmee is de beker met ellende wel leeggedronken. Wat rest is rust en een prachtig Hollands landschap.
Ongeveer halverwege maakt het pad een haakse bocht naar rechts en naar links waarna de Tiendweg en wij gezamenlijk onze weg vervolgen. Die knik in de weg - is het toeval? - betekende de provinciegrens. We zijn weer terug in Utrecht.
Het is mij eerder opgevallen dat het lekker loopt als je een teken in het landschap als richtpunt neemt. Op de heenweg was het de brug. Nu kan ik zelfs kiezen uit de twee kerktorens van Oudewater. Aan het einde van het pad lopen we over het grindpad tussen twee huizen door. Het voelt niet legaal maar het mag echt. Via een dorpsstraat, langs de snackbar waar het druk is met volk en fietsen, komen we terug in het centrum, bij de Heksenwaag. Na afloop eten we een vers citroenijsje op onze prestatie. Het is nog even druk op de terrassen. Hoor ik daar een kerkklok luiden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten