Van maandag tot vrijdag logeren mijn reisgenote en ik een paar dagen op de Veluwe, in de omgeving van Hoenderloo. Het voorseizoen biedt op doordeweekse dagen nog veel rust om er wandelend op uit te gaan. We houden het om meerdere redenen op bescheiden ommetjes. Maar vele ommetjes maken ook een grote.
Route 1
Mijn reisgenote deze midweek is een vieve dame-op-leeftijd, kortom, mijn moeder. Als de zon haar hoogste punt bereikt, gaan we op stap voor een rondje van zo'n 4 kilometer in noordwestelijke richting. We lopen op nummer en gebruiken daarvoor het (online) wandelnetwerk van het routebureau Veluwe. Hoewel het knooppuntennetwerk in het gebied tussen Apeldoorn en Hoenderloo bescheiden van omvang is, kun je er heel goed een dagtocht mee uitstippelen. Ook via de site van het landelijke Wandelnet zijn deze knooppunten vooraf te verbinden tot de gewenste lengte.
We pakken zo'n beetje de draad op bij knooppunt 73 aan de Krimweg. Ondanks de zomerse temperatuur loopt het lekker koel onder de bomen. Van het bos bereiken we open gebied. De warmte straalt ons direct tegemoet. Op de scheidslijn van bomen met heide staat een bankje. In de schaduw. Een prima plek om met een slok water ons moed in te drinken voor het hete, stoffige deel wat ons te wachten staat. Het bankje is bezet. Man en vrouw waren ons voor. Ik maak een opmerking over de ideale plek om even te rusten. De man wil meteen zijn plaats afstaan: 'we gingen toch net weg'. De vrouw zegt een beetje kribbig dat ze de beker tot op de bodem wil leegdrinken. Ik merk op dat ik haar zeker niet wil wegkijken en maak aanstalten om door te lopen. Daarmee is het ijzige in haar stem ontdooid en blijkt haar beker - de bovenkant van het onder wandelaars razend populaire, duurzame waterflesje - toch ineens leeg. We maken een kort praatje, zij vervolgen hun weg in tegenovergestelde richting en wij hebben ons bankje in de schaduw. Zoals dat gaat onder wandelaars.
Zeker, het is warm en puffen geblazen maar het is het waard. We lopen langs twee vakken met oranje anti-wolfafrastering waarop stroom is gezet. In het eerste vak ligt een flinke ram in volledige winterbepakking in de schaduw van een boom. Het 2e vak lijkt schaaploos. We dalen wat over een grindpad en klimmen parallel eraan verderop weer omhoog. Dit Schenkenshul, onderdeel van boswachterij Ugchelen-Hoenderloo, heeft prachtige, bijna on-nederlandse vergezichten voor ons in petto. Zo kijken we uit over een vallei waar we het diepste punt niet van zien terwijl het bos zonder enige onderbreking aan de overkant verder lijkt gaan. De laatste kilometer lopen we onder de bomen en kunnen we weer stoom afblazen. Route: 73-87-36-28-34-26-39-18-61-79-04-22-73.
Route 2
De avond vraagt om een tweede rondje, nu in zuidoostelijke richting. Ik heb gein in het vooraf paaltjes aan elkaar knopen en vertrek dan ergens tussen nummer 84 en 80. Het is rustig, vogels zingen hun hoogste avondlied en het zonlicht geeft een geweldige toegift in dit gouden uur. Eiken, beuken, berken, naaldbomen en de lage struikjes van de blauwe bosbes baden in het laagstaande licht wat lange schaduwen maakt. Bij het zuidelijkste punt aan de Woeste Hoefweg keer ik om. Via het andere bospad loop ik met de zon in mijn gezicht terug. In dit tegenlicht fladderen de meikevers met hun doorschijnende vleugels voor me uit. Langs de nummers 80-63-48-47-27-49-84-80 loop ik 5 kilometer bij elkaar.
Route 3
Vandaag is opnieuw een mooie dag. Ik heb een route van 9 kilometer gepland, in noordelijke richting. Ik begin bij nummer 73 zodat de eerste kilometer door het bos gelijk is aan de route 1. Onderweg zie ik dat veel bosgrond is omgewoeld door wilde zwijnen. Het schijnt een goed zwijnenjaar te zijn maar al dat gewroet lijkt me een aanslag op het bos. De boosdoeners kom ik niet tegen. Inmiddels merk ik wel dat de route vrijwel overal over brede, doorgaande paden leidt. Juist met het gebruik van knooppunten vind ik dat een gemiste kans. In dit voor mij onbekende gebied wil ik liever over minder gebaande paden gaan zonder te verdwalen. Maar afkomstig uit het kustgebied blijft ook daarmee de omgeving gewoon mooi om te zien.
Eenmaal bij de Berg en Dalweg steek ik deze over om het noordelijkste deel van de route te lopen. Het is een doorgaande weg waar eerder 80 dan de voorgeschreven 60 kilometer wordt gereden, een oversteekplaats ontbreekt. Het is dus opletten. Of dat de reden is of dat ik ben afgeleid door een groepje van drie opgeschoten jongens die met hun fiets op een gevaarlijk punt stilstaan langs de weg, zij kijken in ieder geval niet op of om als ik aan de overkant met mijn rechtervoet in een kuil stap en met een krakend geluid door mijn enkel ga. Ik weet me enigzins op te vangen met mijn wandelstokken maar deze misstap maakt me duizelig en misselijk. Als ik zit maak ik de balans op hoe weer bij mijn logeeradres te komen. De drie jongens reageren nergens op, net zo min als een motorrijder die hier even stilstaat. Allemaal voor eigen doel verdiept in hun mobiele telefoon. Ik vraag me af hoe verder. Na een paar slokken water probeer ik op te staan. Het lukt me mijn voet te belasten en voorzichtig wat stappen te zetten. Die noordelijke helft van de tocht kan ik vergeten. Het moet maar. Ik kort mijn route in. Met de zojuist overgestoken weg ergens links van me loop ik in vertraagd tempo verder. Gelukkig heb ik mijn wandelstokken. Bij een bankje stop ik weer even. Zo gaat het verder tot bij de T-splitsing waar ik links ga en dezelfde weg oversteek, inmiddels de Miggelenbergweg. Daarna loop ik in een zo recht mogelijke lijn in zuidelijke richting. Met de inmiddels late middagzon op mijn rechterschouder weet ik dat ik goed ga. Weg van de paaltjes en doorgaande zanderige wegen loop ik een van de mooiste paden die ik tot dan toe heb ervaren. Het wordt uiteindelijk 7 kilometer via de nummers 73-29-24-41-74-67-57-83-69-(richting) 42-34-28-22-73.
Route 4
Vandaag maken mijn moeder en ik samen weer een ommetje. Het tempo ligt laag door mijn dikke enkel. We lopen dezelfde route als route 2 maar bij nummer 47 gaan we door naar 11 en steken zo de Woeste Hoefweg over naar het naastgelegen hotel-restaurant. Daar aangekomen, onder een grote parasol op het terras, laten we ons de verse maaltijdsalade goed smaken. We nemen er uitgebreid de tijd voor. Via 11 en 47 pakken we de route weer op. Iets voorbij 49 steken we af richting het pad tussen 84 en 80 en lopen zo een kleine 5 kilometer. Route: 80-63-48-47-11-47-27-49-(richting) 84/80.
Als onze midweek erop zit, bedenk ik me dat je er een heel leven aan kunt besteden om wandelend de Veluwe te ontdekken. Zolang je maar blijft opletten waar je je voeten neerzet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten