Misschien een teleurstelling voor de lezer die van meer afwisseling houdt maar ook vandaag ga ik wandelen in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Nu weer eens vanaf de ingang bij de Oase in Vogelenzang. Ik heb er zeker nog geen genoeg van!
Parkeren doe ik aan de andere kant van Leyduin. Behalve dat de parkeerplaats er gratis is, verleng ik mijn tocht, pak ik een leuk pad mee, loop een stukje door het bos parallel aan de Leybeek en kom ik via het fietspad aan de andere kant uit bij de Oase. Voorbij de ingang van de Waterleidingduinen pak ik mijn telefoon. Dat wil zeggen, ik wil hem pakken maar grijp mis. Vergeten of verloren, ik weet het niet. Het is even balen omdat ik een route wilde lopen met een wandelapp. Dat kan ik nu wel vergeten. De gedachte aan waar mijn mobiel nu is, laat ik voor wat het is. Dat zal wel goedkomen. Als alternatief volg ik op het gemak de oranje route van 7 kilometer. Hier en daar valt hij samen met de route van Lange-Afstand-Wandelpad het Nederlands Kustpad.
Voorbij het water van de Oranjekom houd ik links aan. Langs de verdeelvijver en het Naaldenbos loop ik verder in de richting van de vele kanalen die het gebied rijk is.
Het is zonnig, het is zacht, het is lenteachtig en ik loop beschut tegen een frisse noordoostenwind. Onderweg zie ik het bruggetje liggen bij Astrid's Driftje, de laatste is een verwijzing naar het trieste einde van een jachthond.
Bij het Middenveld zoek ik een boomstam op als bankje. Ik kijk uit over dit vlakke en open gebied. Dit is het meest westelijke punt van de route. Ik kijk richting de Noordzee. In de verte tegen de donkere achtergrond van een naaldbos trekt een groepje mannetjesherten in een rijtje langs. Als ik mijn blik naar beneden richt, zie ik de afgewezen lunch van een vorige bezoeker liggen. Dus als boterhammen niet meer smaken gooi jij, picknicker, dat maar neer? Voor wie, voor de vogels, de konijnen, de herten? In een leeg boterhamzakje gooi ik het weg in de vuilnisbak bij het vliegermonument. Beste picnicker, je was maar vierhonderd meter verwijderd van een vuilnisbak. Ik ben spontaan voor de herinvoering van de succesvolle ANWB-slogan 'laat niet als dank' uit de vorige eeuw.
Voorbij het monument vervolg ik op het pad. Verderop loopt een hert voor me uit. Ik wil het niet wegjagen met mijn olifantenpassen en houd in. Voetje voor voetje schuifel ik erachteraan. Maar ook van de andere kant komen nu mensen aanlopen. Het wordt haar te druk en ze loopt met versnelde pas de naastgelegen Luizenberg op.
Dan ben ik bij het Vogeleiland en zie de schuilhut daarmee eens van de andere kant. Als ik via een trappetje afzak naar het water, raken groepjes dobberende kuifeenden wat gestresst en zwemmen weg. Weggestopt in hun schuilhut - en voor mij dus gelukkig niet te horen - zullen de vogelaars me vast vervloeken voor de onrust die ik veroorzaak.
Via het Klein Sprenkelveld passeer ik op ruime afstand het Museumduin. De vorige keer liep ik er vlak langs en steeg een letterlijk adembenemende lucht op uit deze voormalige kunstbunker uit de tweede wereldoorlog. Na nog een kleine omtrekkende beweging ben ik terug bij de Oranjekom. De zon gaat al wat lager staan en de vijver baadt in het beginnende strijklicht van de avond. In het midden voeren twee futen een voorzichtige poging tot baltsen uit. Hij imponeert haar met een prachtige zwarte vetkuif.
Ik steek terug door Leyduin maar neem nu het pad wat me langs de Belvedere leidt en ik na 10 kilometer weer bij de auto ben. Onder de bestuurdersstoel zie ik gelukkig mijn mobiel liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten