Nu de wind de loodgrijze regenbuien heeft weggeblazen ontstaat tussen de witgrijze wolken zelfs een beetje ruimte voor een stukje blauwe lucht en een ondergaande zon. In het bos jaagt een stevige zuidwestenwind door de boomtoppen. Takken schuren krakend en piepend tegen elkaar, bladeren maken een klapperend lawaai. Op het pad liggen afgebroken takjes maar de wind heeft ook kastanjes en beukennootjes uit de bomen geschut. Ik kijk geregeld even omhoog. Maar tussen de windvlagen door blijft er op de grond ook genoeg te zien.
Een ommetje door een herfstachtig bos is elke stap genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten