Van alle leuke tochtjes en ommetjes die mijn familie en ik maakten tijdens onze midweek in de Achterhoek is het Liefdespad mijn favoriet. Dit ommetje van 5 kilometer door boswachterij Ruurlo kun je oppakken waar je wilt. Starten vanuit het dorp of het station ligt het meest voor de hand. Wij kiezen voor het dorp.
Onze start is bij de Liefdespadzuil op de hoek van het Kerkplein met de Dorpsstraat. We lopen de route linksom zodat we aan pas aan het eind bij kasteel Ruurlo zijn. De plattegrond van het VVV blijkt overbodig. Een tip: vertrek je vanuit het dorp neem dan voor het spoor het pad naar rechts. Eenmaal in het bos volgen we de routepaaltjes. De gelijknamige site belooft of je nu single, verliefd, verloofd of getrouwd bent dat het pad je hart sneller doet kloppen.
Al snel zien we het eerste kunstvoorwerp. Het houdt het midden tussen een omgevallen scheepsmast en een enorme roeispaan. Geen bordje met toelichting, wel een waarschuwing niet te gaan zitten. Het hout is kort geleden in de olie gezet. Gaan zitten kan een voortijdig einde maken aan een romantisch bedoelde wandeling. Voorbij de mast steken we via de houten brug de Baakse Beek over, een Achterhoekse rivier die zorgt dat het overtollig water van het gebied de IJssel bereikt. Aan de bedding te zien kan het veel water aan maar dit jaar geen overtollig water. Geen water maar hoogopgaand riet en gras vult kennelijk al enige tijd de rivierbodem. Een modderige plek onder de brug herinnert aan de eigenlijke functie. In de modder zien we pootafdrukken van hert, ree of zwijn. Dan duurt het even voor we bij het volgende kunstwerk zijn. Maar de natuur biedt kunstwerkjes genoeg. En anders hang je er gewoon zelf een op.
Na de Vordense en Hengeloseweg - opletten met oversteken - komen we bij uitspanning De Heikamp. Het naastgelegen klimbos is dan weer geen kunst maar wel een actieve plek om af te spreken. Op de hoek een loveseat wat ook enig klimwerk vereist. Het houten schot ertussen is wederom niet erg romantisch, tenzij je een blind date wilt. Of het schot is bedoeld dat je uitkijkt over het veld omrand met weidebloemen. Een mooi boeket plukken voor je lief lijkt me weer niet gewenst.
Als we veilig met beide benen op de grond staan, lopen we langs het klimbos naar de meest zuidelijke punt van het pad, richting de Formerhoek. We stuiten onverwacht op een heideveld. Ook hier heeft de droogte toegeslagen. Niet alleen is de heide uitgebloeid, het lagergelegen, droge slingerpatroon vertelt dat er in andere tijden een vennetje ligt. Als de weergoden dat toestaan.
Voor we terug zijn bij de Hengeloseweg, staan we voor de poorten van het Doolhof. Ook een leuke plek om af te spreken. Je kunt er bewust verdwalen als je je date liever kwijt dan rijk bent of juist samen de smalle paden opzoeken. Geinteresseerden moeten geduld hebben, het 130 jaar oude doolhof heeft zijn deuren gedwongen gesloten in de huidige anderhalvemetersamenleving.
Voorbij het doolhof en de Liefdespadzuil - de bank hier is niet bepaald een loveseat - staan we oog in oog met het meest opvallende object van de route, de knalrode high-tea-table. Hoe leuk om op de hoogste verdieping je brood te eten en intussen de zoektochten in een heropend doolhof te volgen.
Na de picknicktafel volgen de kunstobjecten zich in snel tempo op. We steken opnieuw de Baakse Beek over, nu via de slotjesbrug. Het is een Achterhoekse, no nonsense variant op de slotjesbrug in Parijs en andere Europese steden. Ook de opgehangen sloten zijn van het type 'onverwoestbaar'. De spijlen van de brug zijn zo breed dat kleine, frêle slotjes niet passen. Je moet dus wel zeker van je zaak zijn wil je je liefde hier bevestigen.
Als laatste kunstobject voor kasteel Ruurlo lopen we langs deze liefdesbank. Niet alleen de eenvoud van het ontwerp maar ook de benaderbaarheid ervan maakt de boombank tot een favoriete loveseat. En voor wie zou die derde, afzijdige rugleuning zijn?
Bij de rotonde van Zelhelmse en de Vordenseweg beginnen we aan het laatste deel van het Liefdespad. Rechts van ons kasteel Ruurlo, met genoeg kunstobjecten binnen en knusse parkbankjes buiten. Vanaf het landgoed, over het spoor, is het nog een klein stukje naar ons beginpunt. De laatste zuil bij het station doet ons uitgeleide. En maakt het pad haar belofte waar? Ja zeker, van wandelen gaat mijn hart altijd sneller kloppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten