4 augustus 2020 | Utrechtse Heuvelrug (2)

Vandaag is er nauwelijk kans op regen, laat staan onweer, en de warmte blijft nog een dag weg. Ik heb hoge verwachtingen van de rondwandeling Austerlitz, 17 kilometer door bosrijk gebied en garantie op minstens 85 procent onverhard lopen.* De route is geladen in mijn gps en ook nu weer is de dagrugzak gevuld met 2 liter water in de waterzak en een lunchpakket (wat ik tijdens het ontbijt bij elkaar heb gesprokkeld). Het voordeel van zo'n standplaatstocht is dat je alleen het hoognodige meesjouwt op je rug. Kortom, ik ben op alles voorbereid. 

Om half 11 zet ik mijn eerste stap buiten het hotel. Ik heb de tijd. De aansluiting met de route in de gps zoek ik aan de hand van mijn locatie op mijn telefoon. Voorbij de smalle tunnel onder de snelweg A12 bereik ik eerst het landgoed Bornia. Samen met de landgoederen Heidestein en Noordhout vormt Bornia het grootst aaneengesloten natuurgebied van het Utrechts Landschap. Ik kijk er naar uit. Bij het kiezen van de routes voor deze minivakantie zocht ik naast ligging en lengte ook naar afwisseling in landschap. De ene dag wat meer bos, de andere dag wat meer heide en zandverstuivingen. Met de laatste zit ik op Bornia gelijk goed.

Als ik bij het akkertje van Bornia stilsta vanwege de blauwe en paarse akkerbloemen, schiet voor mijn voeten een hagedis weg. Hij blijft fotogeniek stilzitten in het gras. Is het een zandhagedis? Wel jammer dat ik mijn leesbril niet meer heb, nu kan ik pas thuis het dier scherp zien op het scherm van camera of laptop. Toch loop ik verder met het gevoel een van de big five te hebben gezien.

Hoewel ik me niet heb laten verrassen door de afsluiting van landgoed Heidestein voel toch een kleine teleurstelling als ik voor een dicht hek sta. Achter de omheining ligt ongetwijfeld een heel mooi gebied. Om er toch een glimp van op te vangen sta ik even te dralen voor het hek. Een hardloper houdt me in de gaten of ik toch niet stiekem... Zoals gepland pak ik mijn gps erbij en wil vanaf hier de route zien op te pakken voorbij Heidestein. Tot mijn schrik zie ik dat de batterijen leeg zijn. Daar heb ik geen bril voor nodig. De batterijen leeg? Na een dag al? Of de kwaliteit batterijen is slecht of de gps heeft gisteren heel intensief zijn werk gedaan. Voor nu schiet ik daar niets mee op. De reserve-batterijen liggen in het hotel. Een route-volgens-het boekje zit er zonder bril niet in. Als alternatief zal ik mijn telefoon als digitaal baken gebruiken om een eigen route te bepalen, minstens zo'n 15 kilometer, en zeker de pyramide van Austerlitz te bereiken. Laat ik maar eens beginnen met het pad naast de omheining van Heidestein zo lang mogelijk te volgen. 

Als ik ben bekomen van het gedoe - wandelen helpt daar heel goed bij - heb ik weer oog voor mijn omgeving. Het gebied is hier duidelijk droger dan het bosrijke gebied tussen Leersum en Doorn waar ik gisteren liep. Het doet me hier denken aan de Veluwe. Naaldbomen en loofbomen, soms ieder in hun eigen vak, wisselen elkaar af. Er staat een stevige wind waar ik op de grond weinig van merk maar de iele, opgeschoten stammen van de naaldbomen met hun kruinen bovenin des te meer. Hele percelen staan zachtjes te wiegen in de wind.

Mijn digitaal baken heb ik ingesteld op Austerlitz maar als wandelnavigatie is het waardeloos. Het kiest de kortste weg en denkt als fietser. En dat wil ik niet. Ik wil onverhard, zeker toch zo veel mogelijk, en ik zoek vooral paden die met een grote boog om pretpark Austerlitz gaan. 

Al met al lukt het redelijk onverhard te lopen en krijg ik de Pyramide van Austerlitz in zicht, oorspronkelijker gezegd: de Marmontberg of het monument van Marmont. Het is deze generaal die hier in het begin van de 19e eeuw het leger van Utrecht (zo'n 18.000 manschappen) aan het werk heeft gezet om een piramide met obelisk (50 m) te bouwen temidden van een groot heidegebied. In een maand tijd stond het eerbetoon aan Napoleon (en wellicht ook tijdverdrijf om het moreel hoog te houden). Het dorp Austerlitz is ontstaan uit rondom het leger neergestreken handelaren. Het leger vertrok, de nederzetting bleef en werd een dorp. Een paar jaar later kreeg het monument de naam Pyramide van Austerlitz, naar de overwinning van Napoleon bij Austerlitz in Tsjechië. Ook het ontstane dorp droeg vanaf toen dezelfde naam. De huidige piramide, inmiddels in de bossen gelegen, is begin 21e eeuw hersteld. Enkele dagen per week kun je de moed vatten omhoog te klimmen maar niet vandaag. Het hek is dicht en daarbij ontbreekt de moed. Ik loop een rondje om het monument, over de binnenste ring gelegen tussen het monument en een haag van rode beuken. Het zonlicht en de wind speelt met het gras op de vier zijden van de piramide. 

Zittend op een boomstam, in de schaduw van wat bomen, met een oog op kleine, grote, zwarte en rode bosmieren bij mijn voeten en het andere oog op de obelisk recht voor me, eet ik mijn lunch. Dit is genieten, dit is vakantie.

Na de lunch begint de tweede helft. Ik sla eens links en dan weer rechts en loop zoveel mogelijk in oostelijke richting. Regelmatig pak ik mijn telefoon om mijn route een beetje vorm te geven. Behalve bospaadjes loop ik ook vaker langs brede stroken heide. De heidebloei gaat voorzichtig beginnen. Nog een week, misschien twee, en dan liggen hier de paarse tapijten uitgerold.

Inmiddels loop ik over de landgoederen van Den Treek en Henschoten, De Laagt en De Hoogt. En hoewel niet voltooid, heeft ook hier Zocher Jr de opdracht gekregen een landschapspark aan te leggen. Buitenplaats De Hoogt kwam er niet, wat rest is de koepel van Stoop en jachthuis het Berghuis aan de oosthelling van de heuvelrug. De koepel mis ik maar het Berghuis vind met de voorliggende weide met een imposante groep bomen vind ik een plaatje.

Na de Laagt loop ik met omwegen in de richting van Bornia en mijn vertrekpunt. Ik heb de tijd en om provincale wegen zo veel mogelijk te vermijden loop ik nog eens links een bospad of rechts langs een heideveld. Ik weet het, het is een luxeprobleem. Ik ben benieuwd wat de wandeltracker op mijn telefoon mij na afloop laat zien. 

Maar ook de batterij van de telefoon raakt nu leeg en orienteer me daarom maar op de zon om in de goede richting te lopen. Daarmee hoop ik het laatste beetje van de batterij te sparen voor als ik het echt niet meer weet. Dat valt natuurlijk allemaal reuze mee en via landgoed Noordhout kom ik weer uit bij Bornia. Nog even het tunneltje onder de snelweg door en dan is daar weer het hotel. Eens kijken hoeveel kilometer ik vandaag bij elkaar heb gelopen. De afstand blijft een gok, de wandeltracker is na 8 kilometer (vanaf het hotel) bij Austerlitz spontaan gestopt. Ik troost mezelf met een glas witbier van de tap op het terras in de avondzon. Loslaten is soms zo eenvoudig.

*De route heb ik uit de wandelgids Wandelen over de Utrechtse Heuvelrug van Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig. Het gps-bestand heb ik gedownload van de Wandelzoekpagina.