Over de parkeerplaats loop ik een klein stukje in noordelijke richting, langs het oude appelschuurtje wat nu dienst doet als met informatie- en vertrekpunt voor verschillende wandelafstanden. Voorbij het schuurtje zie ik het eerste bordje en ga door een klaphek. Ik loop nu over het schelpenpad door het grasland. Het geeft meteen een goed gevoel.
Links van mij ligt hoger gelegen het statige huis Leyduin. Aan de vlaggenmast wappert trots de vlag van het Landschap Noord-Holland, de beheerder van het gebied.
Verder gaat het, voorbij een tweede klaphek, de moestuin en het Juffershuis, een voormalige woning met een herbestemming als restaurant. Het terras is gevuld met bezoekers want ondanks de wind is de temperatuur best aangenaam. Ik loop aan de rand van het bos want zo loop ik onder de bomen en zo weer door grasland. In dit lager gelegen land liggen verschillende vennetjes waar de sigaren van de grote lisdodde langs de waterkant staan.
Verderop voert een lint van stapstenen over het water. Het ommetje verwacht dat ik deze volg. Maar het waait stevig en ik laat de stapstenen voor wat ze zijn. In deze omgeving maak ik graag een kleine omweg.
Verderop in het bos pak ik de route weer op. Ik loop langs een beekje en zie verderop een dammetje met een soort sluisje. Het blijkt een waterkelder. Het bouwsel valt op in deze natuurlijke omgeving. Via deze beek of duinrel stroomde in de 19e eeuw op natuurlijke wijze gefilterd water vanuit de duinen - de huidige Amsterdamse Waterleidingduinen - tot in Amsterdam zodat inwoners tegen betaling schoon water konden kopen.
Voorbij het dammetje gaat het pad omhoog. Het is een korte, steile klim maar ik word beloond met een Belvedere als uitzichtpunt op de top. Jammer genoeg staat er een hek omheen en kan ik niet in het huisje om door de ramen mijn omgeving te zien.
Voorbij de Belvedere gaat de weg via een lange laan naar beneden. In de bocht met de Leybeek buigt de weg naar links. Nu loop ik over een lange laan met beuken. Eerst liep ik nog in de luwte, hier gaat de wind vanuit het zuidwesten tekeer in de boomtoppen. Ik kijk regelmatig schuin omhoog of de takken blijven zitten. Vogels of bladeren vliegen me links en rechts voorbij, het verschil zie ik nauwelijks bij deze snelheid.
Onmerkbaar verruil ik het Leyduin voor het Vinkenduin. Voordat Vinkenduin een buitenplaats werd, behoorde het tot Leyduin en lag hier een vinkenbaan, zoals wel vaker op langoederen of buitenplaatsen. Vinken waren in vroeger tijden een delicatesse en vinken werden met vinken gelokt vaak met honderden tegelijk. Het vangen was dan ook een sport, een tijdverdrijf, een jachtvorm. Van de vinkenbaan is niets meer te zien behalve een recht, gelijkmatig pad met wallen erlangs.
Het bos is gevarieerd, bomen zijn er in soorten en maten maar ook in leeftijd. Onder de oude bomen zijn slachtoffers gevallen van eerdere stormen. Twee bomen zijn als ineengestrengelde lichamen tegelijk ten onder gegaan.
Dan kom ik bij de poort van de deftige oprijlaan van het Vinkenduin, de toegang ligt aan de andere kant van waar ik begon. Ik loop even door de poort om de opgedirkte kant aan wegzijde te zien. Hier wordt met bordjes duidelijk te kennen gegeven dat het vooral privéterrein is. De route die ik loop ligt niet voor niets vlak achter de pilaren. Van het huis op Vinkenduin vang ik slechts een glimp op tussen de bomen.
Het bosrijke Vinkenduin grenst aan buitenplaats Woestduin. Het 'nieuwe' huis Woestduin ligt vanaf hier gezien aan de andere kant bij de parkeerplaats. Aan deze kant kom ik in een heel open gebied. Het doet mij aan de Veluwe denken. Dat het gebied zo open is, is te danken aan een renbaan die hier begin 1900 werd aangelegd. De eerste van Nederland. Lang heeft de renbaan niet lang bestaan maar de vorm is nog te zien in het landschap. Het open veld is tegen de bosrand omzoomd door een meterhoge kraag van varens. Ik ga op een bankje zitten met de wind in de rug. Hier breekt de zon definitief door. In de lucht zie ik de wolken in sneltreinvaart overwaaien. Verder is het een drukte van belang met grote libellen. Ze vliegen vooral boven de varens, soms rustig, soms versneld met onverwachte bewegingen. Kennelijk hebben ze een territoriumgevoel want ze vallen elkaar kort aan zodra ze in elkaars directe luchtruim komen. Ik volg ze met mijn blote oog en mijn cameralens maar het lukt me niet om ze vast te leggen.
Met paden omrand door hoge varens en de open velden is Woestduin een bijzonder gebied om te wandelen. Verderop staat een groep van oude taxusbomen, ooit door mensenhanden in een halve cirkel aangepland. Ik kwam het eerder tegen op een landgoed, maar waarom midden in een bos ontgaat me nog even.
Ik raak weer aan de andere kant van het gebied en heb vanuit het bos zicht op bollenvelden en landerijen. Hier passeer ik een wildsprong, een gelegenheid voor het herten om het gebied weer binnen te komen maar niet te verlaten. Het hoger gelegen uitzichtpunt is leuk om te 'beklimmen' maar voor het uitzicht kun je hier beter in een bladerloos seizoen komen.
Bij een meterslange haag van bramenstruiken op het zuiden gelegen is het een drukte van belang met verschillende soorten vlinders en bijen. Ze doen zich te goed aan het stuifmeel en nectar. De hele struik beweegt van het werk wat hier wordt geleverd.
Voorbij het laatste 'colletje' waar ik een leuk spontaan gesprek heb met andere wandelaars kom ik uit bij mijn beginpunt. Het is warm geworden. Ik drink wat water voor ik weer in de auto stap en neem de omgeving nog even in me op. Ik liep een verrassend ommetje door een mooi en gevarieerd gebied wat ook de wandelaar die niet houdt van uitgestippelde routes genoeg te bieden heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten