Het groen druipt nog na van het water maar met een waterdichte jas en dito goede schoenen kan ik nieuwe buien en de drassigheid onderweg wel aan. Het eerste wat me opvalt als ik het hek doorga, is dat alle planten maar vooral het riet zo enorm gegroeid zijn sinds de laatste keer dat ik hier liep.
Het pad is goed te belopen maar nu alles zo vochtig is van een dag miezerregen zijn mijn broekspijpen binnen de kortste keren doorweekt. Daar had ik even geen rekening mee gehouden. Ik stap stevig door om niet af te koelen. Nu het riet zo hoog staat, is het een veilige plek voor de watervogels. Maar ik moet het nu hebben van kleine doorkijkjes. Ook hier is veel veranderd. De staalgrijze sloten lijken smaller en hebben een groen dekje van kroos gekregen.
Het pad heeft nog meer verrassingen voor me in petto. Zo bloeien de witte moerasspirea en paarse distel uitbundig, verkleuren de eerste lijsterbestrosjes van groen naar licht oranjegelige tinten. Maar ook de bescheiden wilde aardbei laag bij de grond verschiet al wat van kleur. Ik kom ogen te kort, aan alle kanten is wat te zien.
Waar elzen aan de waterkant staan, zie ik wat meer van de overkant. Koeien worden geregeld verweid en deze keer staan ze gezellig dichtbij. Het geeft betekenis aan het weiland. Gezien het tijdstip zullen de dames al gemolken zijn en gegeten hebben. Wie nog wel hard aan het werk zijn voor de kost zijn de zwaluwen. Ze vliegen af en aan boven het weiland en de sloot op zoek naar vliegen en muggen. Met hun snelle, behendige bewegingen zijn ze me te snel af om te fotograferen. Ik geef het op en focus me op een van de dames die me staat aan te gapen. En net als ik op het knopje druk, duiken ze ineens op voor mijn lens.
Ik loop alweer op het laatste, rechte stuk, parallel aan het spoor. Maar ondanks dat er regelmatig een trein passeert, is het niet vervelend. Hier in deze groene oase groeit het groot hoefblad tegen de klippen op met bladeren zo groot als paraplu's.
Zowel dit hakbos als die van het lange Laarzenpad aan de overkant in de Lageveensepolder hebben veel te lijden van de essentaksterfte. Er is dan ook snoeihard gekapt hier. Des te mooier om te zien dat het bos zich gaat herstellen. Ook de els loopt weer uit.
Ik verlaat het pad door het splinternieuw aangelegde (klap)hek. Dit korte Laarzenpad, ook wel de waterbossen genoemd, is met 2,5 kilometer een korte wandeling maar er is genoeg te zien. Als je meer kilometers wilt lopen, goede schoenen hebt en niet bang bent van koeien, kun je het aan de overkant van de weg verlengen met het 5 kilometer lange Laarzenpad. Veel wandelplezier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten