Week 22 | Stiltewandelingen

Half maart liep ik mijn eerste thuiswerkommetje. Nederland was zojuist slim op slot gegaan. We moesten binnenblijven, thuiswerken, handenwassen, hoesten en proesten in de corona-corner van onze arm. Het eindpunt van deze crisis lag onzichtbaar voorbij de heuvel. Nederland ging plat, Nederland verstilde. Dat gold ook voor landen dichtbij en ver weg. En dat maakte het stiller dan stil. We hielden een opgelegde winterslaap terwijl de natuur om onze voorjaarsaandacht schreeuwde.

Hoewel meteen duidelijk was dat we een lange weg hadden te gaan, wist ik na mijn eerste post Stiltewandelingen niet dat het tot een serie zou leiden. Half maart maakte ik mijn eerste dagelijkse ommetje, als afsluiting van een thuiswerkdag. Later liep ik vooral 's ochtends vroeg, voor het werk, in alle rust, in alle stilte. Het werden elf weken en liep bijna driehonderdvijftig kilometer bij elkaar, zo'n viereneenhalve kilometer per dag. Nu is het eind mei en loop ik mijn meest favoriete ommetje van die weken voor het eerst 's avonds, aan de vooravond van ons nieuwe normaal.

Ik houd van ochtendlicht maar vooral van het strijklicht van de avond. Onder het lopen geniet ik van het lage licht tussen de stammen, de lange schaduwen op het pad, het spelen van het zonlicht in de bladeren van berk, beuk, eik en els en bedenk dat ik deze periode heb gebruikt om te onthaasten. Regelmatig stond ik stil waar ik eerder aan voorbij liep 'want het was toch zo bekend'. Maar gaandeweg, met meer aandacht, leerde ik in de mooiste periode van het jaar die vertrouwde omgeving nog beter kennen. 

Natuurlijk had ik mindere momenten in de afgelopen weken. Net als iedereen. Vooral omdat ik onvoldoende aandacht en nabijheid kon geven aan wie ik dit graag wilde geven. Ik was bezorgd om hen. Maar ik had ook dagen waarin ik voelde 'ingeklemd' te zitten tussen behoefte en verstand. Om daar aan te ontkomen, kon ik niet gaan en staan waar ik wilde. En ondanks dat ik het thuiswerken fijn vond - en vind - werkte mijn huis in die 24/7-combinatie van thuis en werkplek soms als benauwend. Dan moest ik even 'uitbreken'. Een stuk fietsen hielp vaak goed. Of buiten afspreken, elkaar op afstand in levende lijve zien, maar ook (video)bellen.

Bij de versoepelingen vanaf morgen weet ik dat een einde gaat komen aan deze periode. Mijn drie winstpakkers die ik hieruit meeneem zijn het thuiswerken, de dagelijkse ommetjes en de rust buiten. Hoe ik deze winst kan behouden in het nieuwe normaal zie ik nog niet voor me. Twee van de drie zijn van voorbijgaande aard. Het wordt al merkbaar drukker buiten, op de weg, het spoor en in de lucht. Het thuiswerken verdwijnt misschien niet volledig maar er komt een tijd dat ik weer op kantoor wordt verwacht. De eerste stappen daartoe zijn gemaakt. En dat is ook goed. Maar er is meer wat ik wil meenemen. Ik heb opnieuw geleerd dat de nabijheid van de ander zo belangrijk is. Een eenvoudig gebaar als je hand op een schouder, een knuffel geven of een hand vastpakken. Het woord huidhonger werd niet voor niets onderdeel van ons dagelijks taalgebruik. Maar het belangrijkste wat ik meeneem, is stilstaan. Met aandacht. Voor de ander.

Tijdens het lopen die weken dacht ik namelijk over de kwetsbaarheid van het leven en de eenzaamheid. Die beelden drongen zich via televisie en social media maar al te scherp aan ons op. Ze veroorzaakten daardoor juist ook mooie initiatieven en een sociale en betrokken samenleving werd zichtbaar, tastbaar, voelbaar. Meer dan ik had verwacht. En ondanks eigen kortstondige frustratie, motiveerde het mij extra om positief te blijven en het effect mede te helpen verspreiden. Het is helaas niet meetbaar maar ik vind dat in Nederland weer een grotere saamhorigheid is ontstaan. Ik hoop dat het blijft nu onze honger om terug te willen naar normaal weer groeit. 

Want dat laatste moet toch mogelijk zijn, zeker in verbinding met gelijkgestemden. We hebben het zojuist bewezen. Dat we in een sociaal land leven met zorg en aandacht voor de ander. En dat het mogelijk is, als we willen of moeten, het roer om te gooien, ook nu bij deze doorstart. We hebben ontdekt dat de thermostaat van onze consumptiemaatschappij best een paar graden lager kon. Zoveel kleding en overbodige spullen zijn weggebracht naar kringloopwinkels en gemeentelijke milieustraten. We hebben ontdekt dat we zonder vliegreis op vakantie kunnen. Ik doe hier geen oproep tot consuminderen en ik houd geen pleidooi voor een circulaire economie. Ik schrijf slechts over mijn gedachten tijdens het lopen. Maar ik zie wel dat we hebben bewezen dat we met minder ook tevreden kunnen zijn. Ik hoop dat we die ervaring meenemen in het nieuwe normaal en ons aanzet tot nieuwe overwegingen en keuzes. 

Het is nu eind mei. Vanaf morgen eten we weer buiten de deur, laven we onze historische en culturele dorst aan de heropende musea en bioscopen, verwachten bussen en treinen weer volgens dienstregeling te rijden en worden middelbare scholieren weer fysiek op school verwacht. Ons leven krijgt langzaam weer de contouren van het oude normaal. Maar het 'hou vol want alleen samen krijgen we corona onder controle' geldt ook nu nog. En de anderhalve metermaatregel zal ons hierin nog voorlopig vergezellen. Maar het beste wat we hebben gewonnen is dat het slechter gaat met het virus. En dat geeft perspectief. 

De weg naar een nieuw normaal is deels bekend en deels een uitdaging. Het kost mij enige moeite de draad weer op te pakken. Ik heb me gehouden aan de maatregelen uit zorg voor de ander en mijzelf. Nu ben ik zoekende naar mijn nieuwe normaal. Hoe ging het voor lockdown ook al weer? Past wat ik nu wil hierin? Misschien herken je het ook in jouw leven. Maar ik dwing me om verder te gaan. Ik put uit mijn herinneringen van nog maar elf weken geleden. Toen deed ik het, dus nu lukt het me weer. Met anderhalve meter, zo nodig met mondkapje. Maar vooral met aandacht, voor mijn omgeving, de ander, mezelf.

Met deze avondwandeling komt een einde aan het schrijven over mijn dagelijkse ommetjes. Ze waren heel belangrijk voor mij tijdens de zwaarste maatregelen van de lockdown en voedden mijn berichten hier. Ik hoop dat ze jou ook iets hebben kunnen bieden. Natuurlijk blijf ik ommetjes lopen, zeker zolang ik thuiswerk. Alleen zal ik er in deze vorm niet meer over berichten. Binnenkort pak ik het Natuurpad weer op, de doorslag voor het opzetten van dit blog. In die elf weken heb ik mijn omgeving waarin ik liep, zien veranderen van winterse rust, via veelkleurige lenteuitspattingen tot nu. Ik kijk uit naar de zomer. 

Volg je Eef onderweg?