Week 16 - 18 | Stiltewandelingen

Het zijn de weken van de werkelijke Gewenning. Gewenning aan het thuiswerken, gewenning aan de vaste ochtendommetjes. Gewenning dat er weinig anders is te doen dan thuisblijven en volhouden. Of, zoals de Vlamingen zo verbeeldend zeggen: blijf in uw kot. Wat de boodschap net iets duidelijker maakt. Van gewenning komt vertraging. Van vertraging komt verstilling. En dat is misschien wel de mooiste van deze drie. Verstilling zet de ramen van de zintuigen wijder open.

Natuurlijk zijn het ook de weken waarin ik de inperking meer ga voelen. Een korte vakantie in eigen land is gecanceld, net als de jaarlijkse bloemencorso. Niet dat ik veel om dat laatste geef maar het haalt het buitenland naar Nederland, naar de Bollenstreek. En die uitruil over grenzen heen wordt gemist. Daarvoor was het Pasen met eieren zoeken in huis, online. Koningsdag kent geen koninklijke rondgang, is zonder traditionele rommelmarkten, kinderspelen, muziek- en bierfestijnen.

Tegelijk trekt het warme, zonnige lenteweer mensen naar buiten. Mij ook. Het zijn de weekenden waarin lokale wegen zijn afgesloten voor automobieltoerisme, voor fietsers en wandelaars. Als maatregel worden de kleurrijke, aandachttrekkende tulpenvelden voortijdig gekopt. Het dwingt me terug naar binnen: blijf in uw kot. Het perkt het beperkte verder in, de ruimte om plannen waar te maken onder een glazen stolp gezet. Het zijn de weken waarin de verstilling pijnlijk wordt. Het heeft een naam: huidhonger. Als het gemis van de ander niet alleen in het hoofd maar zelfs door het lichaam gevoeld wordt. Tegelijk dwingt het om ruimte, mogelijkheden, alternatieven te vinden. Zo bel en app ik meer. Doe ik voor het eerst aan videobellen- waarom deed ik dit niet eerder? Ontbijt ik eerste paasmorgen al skypend met de oudste - ieder zijn favoriete broodjes en beleg - waarmee perspectief ontstaat voor kerstdiners. Ruimte. Kansen. En in beweging blijven, mentaal en lichamelijk.

Dus loop ik iedere dag. Neem ik die ruimte. Een uur. Ook voor ik ga werken. En al is het elke dag vrijwel hetzelfde rondje, rond de bollenvelden of door het bos, het stompt niet af. Want het geeft me ruimte, het voegt toe, wat ik zie, hoor, ruik of voel. Waren eerst bomen, vogels, gecultiveerde en wilde bloemen als vanzelfsprekend in het landschap, nu gaan ze me opvallen en bijblijven: de schakering van een rozerood tulpenveld in klimmend ochtendlicht of laagstaande zon, het ongehinderd groen uitdijen van het bos, het schelle pietepiet van de scholekster in de velden, het schorre gekrijs van de reigers op hun nesten, het vraag- en antwoordgeroffel van spechten, zigzaggende eendenpulletjes in de sloot. Volg ik het omploegen en inzaaien van voetbalvelden, het prepareren van honkbalveld en tennisbaan en ontmoet ik dagelijks wandelaars zoals ik. Ik hoor de vogelconcerten in het bos, ik voel de zon op mijn kruin, de wind langs mijn wangen. Bij deze verstilling, vanuit dit perspectief lijkt mijn wereld groter dan ooit.

Lelietjes van dalen 

Laarzenpad

Gewone vogelkers

Zwarte els

Fluitenkruid

Dagkoekoeksbloem