Natuurpad | Uitstel

Nooit gedacht dat ik zo snel na mijn uitstel door winterstormen C tot en met E opnieuw een etappe van het Natuurpad moest uitstellen. Dankzij de komst van een virale storm kon ik weer bij C beginnen, het openbare leven in Nederland zo goed als platgelegd. Daarbij was het nog maar de vraag of ik die doorstart in 2020 zou maken. En ik was nog maar net begonnen. Ik voelde een teleurstelling...


... zij het een relatieve teleurstelling afgezet tegen de mondiale gezondheidscrisis die de samenleving zoals we die kenden omverblies. Waarmee een nieuwe werkelijkheid begon.

Want op de intensive care van ziekenhuizen vechten mensen onkundig van de wereld om te blijven ademen, koorts en infectie te verdrijven, de dag mee te maken een paar stappen naast het bed te zetten en geliefden te omarmen. Overlevers van dit geisoleerde rampgebied moeten dagen, weken uit hun herinnering missen en op hun weg vooruit leren om te gaan met de lichamelijke en geestelijke gevolgen. Dat alles door een onzichtbare storm die met een verwoestende werking ongehinderd over de wereld raast. Mijn uitstel nu weegt hier een leven lang niet tegenop.

Ondanks schrikbeeld en dringend advies thuis te blijven probeerde ik nog naief te denken in mogelijkheden. Hoe ik toch de volgende etappes zou lopen. Online speurde ik naar eettentjes, slaapplaatsen, treinen en bussen, alles om mijn juveniele plan door te zetten. Maar binnen mijn eisenpakket bleek alles gesloten en bij het halveren van de dienstregelingen zou ik minstens 5 uur reizen van huis naar vertrekpunt. Afgezien van de praktische bezwaren kwam het kantelpunt dat het onverantwoord was op pad te gaan. Alsof ik het virus al bij me droeg. Thuisblijven was, naast het vriendelijke maar dwingende advies van de minister-president, wat ik ook mezelf oplegde. 'Blijf thuis, hou vol'. There are better days ahead.

Terugdenkend aan het pre-coronale leven was het Natuurpad alleen te lopen niet mijn uitgangspunt. Niet persé. Ik trok gewoon mijn plan. Zo kon ik gaan wanneer ik wilde, zonder rekening te houden met een andere agenda dan die van mezelf. Maar nu, met deze langeafstandwandelstilte neemt de behoefte aan de aanwezigheid van die ander toe, op mijn weg en onderweg. En ik zie dat sociale afstand gemeen langzaam uitgroeit tot sociale isolatie. Het ondermijnt, graaft gaten, holt dijken uit zodat de verzuipende eenzaamheid vrijuit kan binnenstromen in onze samenleving. Als er iets is wat ik - behalve het virus zelf - hiervan opsteek is het de behoefte, nee, de noodzaak aan nabijheid van de ander. En daarbij blijken woorden, door een uit nood geboren stilte, vaker overbodig. Gewoon bij elkaar zijn, is meer welkom en belangrijker dan ooit.

Ik hoop zo snel mogelijk weer op stap te gaan en wie weet ontmoeten we elkaar.

Volg je Eef Onderweg?