De (Thuis) Wandelen-tag

Vanuit mijn nieuwsgierigheid naar wandelende collega-bloggers stuitte ik op de blog van Vera. Hier las ik over haar wandelen-tag. In deze coronatijd heeft ze deze uitgebreid met de Thuis Wandelen-tag. Het is niet alleen haar nieuwsgierigheid naar de wandelende ander, ze gunt mij met haar vragen input voor een eigen blogpost. En jij komt meer over mijn liefde voor het wandelen te weten.

Hoe het begon

Wandelen was altijd al aanwezig in mijn leven, vanaf dat ik behoorlijk kon lopen. Ondanks gezonde tegenzin hebben deze zondagse gezinswandelingetjes mij positief beinvloed. Ik ben gaan lopen en zelfs een blog erover begonnen. Eenmaal zelf moeder heb ik natuurlijk gewandeld met mijn kinderen. Misschien hadden ze er net zo'n afkeer van als ik. Maar dan is het ei toch gelegd. Of een zaadje geplant. 

Dus hoewel ik eigenlijk altijd heb gewandeld - zeker in de vijftien jaar met mijn hond - is het wandelen pas de laatste jaren als passie uit het genoemde ei gekropen. Soms moeten de dingen eerst bij elkaar komen om op zijn plaats te vallen. Ik had wat lichamelijke klachten en kon meer beweging gebruiken. Het fietsen stond al even stil. Een sporter ben ik niet. Lopen leek me de snelste en goedkoopste oplossing. Gewoon schoenen aantrekken en de deur uitstappen. Het deed me goed en het smaakte naar meer. Vanaf toen was het niet meer incidenteel een stukje stappen maar ging het om vaker en langer. Het begon met rondjes in de buurt, met het installeren van een wandelapp voor de afstand en snelheid. De slak wilde een haas worden. De rondjes werden groter en begin 2016 liep ik mijn eerste echte wandelevenement, de 10 kilometer van Egmond. Ik was verkocht. Vanwege de gezelligheid en het stimulerende effect van het gezamenlijk lopen. Zelfs de parkeerproblemen en de rijen voor het toilet nam ik voor lief. In de afgelopen jaren heb ik meerdere georganiseerde tochten gelopen waaronder drie- en vierdaagsen. Ik koos voor onbekend en kleinschalig want ik houd van die ongedwongen, gemoedelijke sfeer.

Wandelen of lopen

Sindsdien loop ik in de avonden, alleen of met een wandelgroep, en in de weekenden, het liefst in het bos, door het duin, over het strand of de heide. Ik loop graag over onverharde paden en natuurlijk het liefst met zonnig en droog weer. De lente is favoriet. Als ik vanuit huis loop, kan ik natuurlijk de droge uurtjes kiezen maar met mijn regenjack kan ik best tegen een bui. 

Ik heb niet één reden om te lopen, het zijn er vele. Het valt misschien op, ik gebruik liever het woord lopen. Het woord wandelen wekt een associatie met het zondagse wandelingetje van vroeger. Uit een periode waarin vrije tijd een betrekkelijk nieuw fenomeen was. Alsof wandelen slechts was bedoeld als afleiding, ter verpozing, ter verstrooiing van een lange, lange zondag. Lopen daarentegen is een doelbewuste activiteit, een manier van bewegen, misschien zelfs wel een sport. Ik zie mijzelf graag als loper. En ik loop om meerdere redenen. Natuurlijk gaat het om het bewegen, de kramp eruit van een zittende werkweek, nieuwe energie opdoen en ook het kijken, horen, ruiken, voelen in de buitenlucht. Het is indrukken opdoen, liefst in een onbekende omgeving, uit mijn comfort zone komen en afstand nemen van de waan en de sleur van de dag. Maar ook al loop ik veel 'solo', het is ook vanwege het sociale karakter. Of ik nu alleen loop, met zijn tweeën, in een groep of met een evenement, het lopen laat me letterlijk ruimte innemen en verhouden tot mijn omgeving en dus samen met anderen. Eigenlijk is er toch maar één reden: het geeft me een goed gevoel.

Materiaal

Afhankelijk van de tocht kies ik wat ik meeneem of juist thuislaat. Een rondje in de buurt heeft weinig nodig. Geen rugzakje maar wel de telefoon mee, soms voor het vastleggen van de route maar altijd om foto's te kunnen maken. Vanaf ongeveer 7 kilometer gaat een flesje water, een appel of banaan, mijn fototoestel en eventueel een regenjas mee in een dagrugzakje. Ga ik langer en verder op stap, zorg ik minstens dat ik voldoende eten en drinken bij me heb. Kleding draag ik in laagjes, afhankelijk van het seizoen. Eenmaal warmgedraaid, kan ik onderweg kledingstukken in mijn rugzak stoppen. Bij een echte tocht - zoals het Natuurpad waar ik vlak voor de lock down mee startte - gaat er heel wat meer mee. Maar dat is voor een aparte post.

Ik noemde net het rugzakje en de regenjas als belangrijke items. Maar pas echt belangrijk zijn natuurlijk mijn schoenen. Het is de basis voor elke tocht, kort of lang. Ik heb inmiddels veel verschillende wandelschoenen omdat ik niet mijn ideale schoenen vond. Nu moet ik opbiechten dat ik 4 paar hoge en 1 paar lage wandelschoenen heb, varierend van categorie A tot en met een zwaardere B. Loop ik korte tochtjes, onverhard of droog, kies ik voor de lage schoen. Is het een lange tocht, regenachtig, het terrein onverhard, heel drassig of modderig kies ik voor een hoge schoen. Verder heb ik een paar wandelstokken. Deze ontlasten bij lange(re) stukken met een zwaardere rugzak mijn rug, knieën en enkels. Ik kan nog even doorgaan over petjes en zonnebrillen maar bovenstaande mag echt niet ontbreken op lange(re) tochten.

Geslaagd

Na vier jaar loop ik niet als een haas maar zeker niet als een slak. Mijn tempo varieert door de lengte van de tocht. Bij een tochtje tot 5 kilometer loop ik gemiddeld tussen 5,5 en 6 kilometer per uur. Maar bij een tocht van 20 kilometer zakt dit terug tot zo'n 4 kilometer per uur. Ik wil zeker niet overal aan voorbijhaasten omwille van een scherpe tijd.

Wanneer vind ik een wandeling geslaagd? Ook dat is niet met één antwoord gezegd. Bij een korte afstand is het tochtje geslaagd door mijn omgeving, het gezelschap, het weer, de kiekjes die ik maakte, een vogel die ik zag. Hoewel dat ook voor langere tochten geldt, draagt hier de afstand bij aan het succes. Het is geslaagd als ik lekker heb gelopen, een voldaan gevoel heb, of het nu een dagtochtje was, een wandelweekendje of een vierdaagse. En dan maakt het eigenlijk niet uit of ik loop als een haas of een slak.

Thuiswandelen

En dan doet vanaf half maart corona haar intrede. Nederland ligt zo goed als plat. Het een na andere wandelevenement wordt geannuleerd. Mijn voornemen voor een langeafstandstocht in 2020 kon ik na een wandelweekend weer opbergen. Mijn wandelleven is veranderd. De winst is dat ik elke morgen eerst een uur in mijn eigen omgeving loop. En die omgeving laat me voorlopig genoeg zien waar ik voorheen minder oog voor had. Opgeteld wandel ik zelfs meer dan voor corona en voel ik me fitter. Gemis voel ik ook. De langere tochten liggen stil, ik mis de gezelligheid van de wandelgroep en ik mis mijn vrijheid om in de auto stappen en ergens een tocht te lopen. Dat is jammer. Maar met de versoepelingen komt dit ook weer. Dan is het Natuurpad als eerste aan de beurt.