Ook nu weer loop ik vanuit het dorp richting het station van Lisse. Na boerderij Lammetje Groen en vlak voor een klein gemaal sla ik linksaf. Ik sta voor een groot houten hek met opschrift Landgoed Keukenhof. Voor me ligt een uitnodigend, frisgroen pad. Maar... schijn bedriegt want het pad heet niet voor niets laarzenpad. En laarzen, in mijn geval hoge waterdichte schoenen, heb ik vanaf de eerste stappen echt nodig.
Zodra ik het grote hardhouten hek achter me heb gesloten, neemt het verkeerslawaai af. Ik loop het eerste stuk van het graspad tussen twee hakbosjes door. Dit brengt me gelijk in een heel andere omgeving, alsof een hofje inloopt in een drukke stad. Rust...
De afwisseling tussen de hakbosjes en de diepe weilanden links van mij en aan de andere kant een brede sloot met riet en wegschietende watervogels maakt het tot een echte buitentocht, ondanks een regelmatig passerende sprinter of intercity op het spoor tussen Haarlem en Leiden. Het valt me op dat het behoorlijk drassig is in de Lageveense polder. Het water staat zo hoog dat ik leuke poeltjes tussen het hout ontdek.
Vandaag is een druilerige dag, de motregen valt gestaag. En behalve de regen en de drassige bodem vormen de vele hekken onderweg een uitdaging. Ze zijn gelukkig behoorlijk goed onderhouden en daardoor stabiel. Maar liever dan de overstapjes te gebruiken open ik de hekken. Meestal hebben ze alleen een tilletje nodig om ze in beweging te krijgen.
De route spreekt voor zich, alsmaar rechtdoor. Zo kom ik bij de Lageveensemolen, een (water)wipmolen. Twee aalscholvers die kennelijk op de wieken zaten, vliegen verschrikt op van mijn onverwachte zondagsbezoek. Met dit weer zullen ze liever aan de grond blijven dan in de lucht.
De wipmolen bemaalde ooit samen met de Hogeveensemolen aan de andere kant van de Leidsevaart de polders. Ik heb me eens laten vertellen dat de kleur van een wipmolen - rood, blauw of groen - verband hield met het geloof van een polderbestuur. Zij zorgde voor de bouw van de watermolens. Haar kerkelijke gezindte was zo herkenbaar voor iedereen: een rode wipmolen stond voor een katholiek en een groene wipmolen voor een protestant polderbestuur. Wat de gezindte was bij de kleur blauw, vertelde het verhaal niet. Misschien wel geen...
Via een bruggetje met klaphekjes steek ik de sloot over en begeef me nu op het Landgoed Wassergeest, in beheer bij het Zuid-Hollands Landschap. Het pad loopt verderop weer parallel aan de spoorlijn en ook nu tref ik onderweg meerdere hekken, maar ditmaal met kettingen afgesloten. Dit betekent verplicht klauteren over gammele overstapjes. Een ervan vind ik zo onbetrouwbaar dat ik liever over het grote hek klim. Nergens een straf, alle klimmetjes helpen mijn stramheid door de eenzijdige beweging van het lopen te voorkomen.
Hoewel het steevast blijft motregenen, is het absoluut niet koud. Het lukt de zon gewoon niet om door het wolkendek te branden. Ook de natuur vindt het kennelijk aangenaam en dat al voor een iets langere tijd. De sneeuwklokjes hebben hun kopjes bij elkaar gestoken om de winterse boel nog een beetje op te fleuren.
Dan, vlak voor een brede sloot zonder brug, sla ik linksaf een hakbos in. Ook dit is Wassergeest. Het hakbos is gesloten door vallende takken en omvallende bomen als gevolg van de essentaksterfte, een agressieve schimmelziekte die jonge en oude bomen aantast. Dat ook het Laarzenpad is afgesloten wordt mij niet duidelijk vanwaar ik ben gekomen. Het kwartje valt ook niet als twee bomen mijn weg proberen te versperren. Na een bruggetje sla ik linksaf en als ik doorloop langs het water zie ik in de verte een informatiebericht. Tegen de tijd dat het biljet onder leesbereik is, verlaat ik Wassergeest al en kom terug in de bewoonde wereld.
Leuk, de afwisseling tussen tekst en foto's. Leest prettig.
BeantwoordenVerwijderenDank!
Verwijderen