CP 14 | A Picaraña - Santiago de Compostela (19 km)

Nog in het halfdonker verlaten we het pension, het ziet er opnieuw regenachtig uit. We dragen natte sokken, natte schoenen, natte rugzakken. Het pension, schoon en netjes maar volledig gestoffeerd met marmer, reageert als een koelcel sinds onze verregende aankomst. In dit huis kan het vocht niet weg. Ramen openzetten helpt niet want buiten is het nog vochtiger. Er zit niets anders op dan ons warm te lopen. 

Waar we gisteravond aan de pizza zaten, gaan we nu ontbijten. Gelukkig drogen we er een beetje op. Als we eenmaal op weg gaan, wordt het steeds beter. Het haalt niet de warmte en de blauwe lucht van Portugal maar de bewolking breekt open en het zonnetje geeft een aangename warmte. Heel soms valt er een lenteachtig buitje maar dat waait snel over. De route is niet bijzonder behalve dat Santiago steeds dichterbij komt. Caminogangers komen uit alle hoeken en gaten en vormen met elkaar een kleurrijk soort sliert. Soms lopen we door natuur, dan volgt er wat klimmen of dalen maar over het algeheel is het vrij vlak.

Ongeveer halverwege de etappe zien we een man langs de weg staan. Hij is gekleed in een knalgele poncho en houdt een paraplu boven het hoofd. Hij staat er duidelijk al even. Als een propper wijst hij ons naar de overkant, naar een onopvallend restaurantje in een zijstraatje. Na twee uur lopen is het precies een mooie stop. Het blijkt een goede keuze. Niet alleen is de cappucino lekker, het interieur heeft genoeg om te bekijken. Alle camino's staan op de muren afgebeeld en aan een kapstok hangt de oorspronkelijke outfit van een pelgrim. We zijn precies binnen voor een grote bui losbarst. Het café stroomt vol met schuilende caminogangers. Buiten voor het raam hangt een bord: nog 8,5 kilometer te gaan.

In een kapelletje halen we nog een laatste stempel. Nu kan er geen twijfel meer zijn dat we de camino hebben gelopen. Veel spannender dan dit wordt het niet. We naderen Santiago en dat is al spannend genoeg. Het buitengebied maakt definitief plaats voor stedelijke bebouwing. Caminogangers - ook geregeld op de fiets - komen meer en meer bij elkaar met één doel. Van de randen van de stad met druk autoverkeer bereiken we vanuit het zuiden het oude centrum. En dan gaat het ineens hard. In een straatje met grote keien waarin de Jacobsschelp is aangebracht - mocht je de bordjes en de pijlen toch over het hoofd zien - krijgen we zicht op de torens van de kathedraal. Het is even na twee uur in de middag. Als we het plein oplopen ben ik overdonderd door de grootte ervan, door de gebouwen en het kleurrijke samenzijn van de binnengekomen caminogangers. In onze groep omhelzen we elkaar en gaan op de foto voor thuis. We genieten van het moment, van onszelf, van elkaar en van onze mede-pelgrims. Hiervoor hebben we gelopen.

Na de euforie is er de plichtpleging in het pelgrimsontvangstbureau waar we onze volgestempelde, verweerde of natgeworden paspoorten zullen overleggen voor een heus certificaat. We schuiven aan in de rij maar als groep krijgen we een andere behandeling. We mogen direct doorlopen naar de catacomben waar - geheel via digitale weg - het bewijs kan worden opgehaald. Nu zijn we erkende caminogangers. Het is vooral symboliek maar helemaal onberoerd laat het me niet.

Daarna lopen we terug over het grote plein en onder de bekende poort met de eeuwige doedelzakspeler door naar het klooster annex hostel waar we, ieder in een eigen kamer, twee nachten zullen slapen. Hoog in het gebouw opnieuw een kloostercel maar deze keer heeft ieder een douche en toilet op de kamer. Beneden drinken we voor de laatste keer een etappedrankje en eten er een eenvoudig maar goed pelgrimsmaal. Het zit erop.

's Avonds gaan we terug naar het grote plein. Onder de bogen van het stadhuis, recht tegenover de kathedraal, wordt steevast muziek gemaakt waar drommen caminogangers op af komen. Het maakt Santiago niet alleen een gezellige, levendige stad, alles bij elkaar zorgt voor het caminogevoel. Als dat je eenmaal in zijn greep heeft, laat het je niet meer los.