Vandaag doe ik het even anders. Het is woensdagmiddag, de zon schijnt aan een helderblauwe hemel en de temperatuur is met 14 graden heel aangenaam. Ik stap vanaf huis op de fiets en met een half uur ben ik bij de Amsterdamse Waterleidingduinen in De Zilk.
Als ik mijn fiets tegen het fietshek zet, is het een stuk drukker met bezoekers dan ik had verwacht. De parkeerplaats is gevuld, auto's rijden af en aan. De eerste kilometer loop ik dan ook in een treintje van wandelaars, de onderling afstand bewarend. Maar het duurt niet lang. Ieder kiest zo zijn eigen route en ik houd links aan en ga voor de paarse route, een ommetje van ongeveer een uur (5 km) in de zuidoostelijke hoek van de weidse waterleidingduinen.
Als ik mijn fiets tegen het fietshek zet, is het een stuk drukker met bezoekers dan ik had verwacht. De parkeerplaats is gevuld, auto's rijden af en aan. De eerste kilometer loop ik dan ook in een treintje van wandelaars, de onderling afstand bewarend. Maar het duurt niet lang. Ieder kiest zo zijn eigen route en ik houd links aan en ga voor de paarse route, een ommetje van ongeveer een uur (5 km) in de zuidoostelijke hoek van de weidse waterleidingduinen.
Ondanks de drukte voelt het gebied anders dan een gemiddeld duingebied. Het is uitgestrekt en er heerst rust. Natuurlijk heeft de mens zich hier ook laten gelden. Ook in het verleden werd er gewerkt, zelfs gewoond, en met het inrichten als waterzuiveringsgebied werden kanalen gegraven, dichtgegooid en weer opengewerkt. Ondanks het ingrijpen voelt het anders, oorspronkelijk. Ik kan me voorstellen dat meer duingebieden er zo moeten hebben uitgezien voor het werd doorkruist met wegen, fietspaden, huizen en campings. Het is juist door de afwezigheid ervan wat het zo uniek en heerlijk maakt om hier te lopen. Maar niet in het weekend, of op een woensdagmiddag. Ik ben lang niet geweest en dan ook heel verbaasd over de vele herten die het inmiddels volledig tot hun leefgebied hebben gemaakt. Links, rechts, voor, achter, in welke richting ik ook kijk, zie ik groepjes grazers. En in dit enorme hertenkamp loopt de mens ertussen. Want ook dat is het leuke hier, je mag gewoon van de paden.
Inmiddels ben ik voorbij het Paardenkerkhof en loop langs het met een hekwerk afgescheiden zweefvliegveld van 't Langeveld. Teruggebracht tot grote witte koffers staan de zweefvliegtuigen doelloos in de hoek van de grasmat. Bij deze rust heeft een hertenfamilie er zijn intrek genomen. Aan mijn kant van het hek loopt een hert met gepaste afstand om mij heen en zoekt intussen naar een kans om zich weer bij zijn familie te voegen.
Het zandpad langs het hek is rul gelopen door de vele wandelaars die me voor gingen. Aan het eind van het vliegveld ga ik haaks naar rechts over de Ruigenhoeker Schulpweg. Links van me loopt opnieuw een groepje van vijf herten over een bult van Starrenbroek. Dit bewegende decor is wel even leuk maar ik ben meer gefascineerd door de bomen en struiken. Zij hebben te lijden van een straffe, zilte wind uit zee en staan als kromgetrokken oudjes in het landschap.
Verderop ga ik naar rechts en loop een stukje op met een etappe van het Nederlands Kustpad. Dat voelt wel even anders dan zo'n paarse paaltjesroute. Rechts van me staat een groep naaldbomen bijeen. Op een van de takken gaat een vogel zitten. Zo'n kleine vogel heb ik nog nooit gezien. Het heeft iets geels en is veel kleiner dan een koolmees. Een winterkoninkje is er een dikkertje bij. Mijn vogelkennis schiet hier flink te kort.
Met links de Westhoek en rechts het Oosterkanaal vind ik weer aansluiting op de Nieuwe Haasvelderweg. De laagstaande zon maakt lange schaduwen op het veld en kleurt de indrogende varens oranje.
Terug op de parkeerplaats is er koud drinkwater uit een kraan. In de namiddagzon, het duingebied achter me en de aanwaaiende bewolking vanuit het zuidwesten voor me, fiets ik in een half uur terug naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten